انسان بايد در طول زندگي به خداوند و رحمت او خوش بين و اميدوار باشد و به يقين بداند خداوند متعال از پدر و مادر نسبت به او مهربان‌‌تر است و با او به خوبي و احسن وجه مدارا خواهد نمود در روايات اهل بيت عصمت و طهارت: اين مطلب مفصلا بيان شده است که به ذکر چند روايت اکتفا مي‌کنيم.

امام هشتم حضرت رضا7 مي‌فرمايند: «گمانت را به خدا نيکو گردان چرا که خداوند مي‌فرمايد: من نزد گمان بنده‌ام هستم اگر او به من خوش بين باشد من با او به خوبي معامله مي‌کنم و بالعکس اگر نسبت به من بدبين باشد من هم مطابق همان نيت با او معامله مي‌کنم.[1]

در روايت ديگري باز حضرت رضا7 مي‌فرمايند: « فَأَحْسِنِ الظَّنَّ بِاللَّـهِ فَإِنَّ أَبَا عَبْدِ اللَّـهِ7 كَانَ يَقُولُ مَنْ حَسُنَ ظَنُّهُ بِاللَّـهِ كَانَ اللَّـهُ عِنْدَ ظَنِّهِ بِهِ وَ مَنْ رَضِيَ بِالْقَلِيلِ مِنَ الرِّزْقِ قَبِلَ مِنْهُ الْيَسِيرَ مِنَ الْعَمَل‏؛ گمان خود را نسبت به پروردگار نيکو گردان زيرا حضرت ابا عبدالله7 مکرر مي‌فرمودند: کسي که گمانش نسبت به خداوند نيکو باشد خداوند در نزد گمان آن بنده نسبت به خودش خواهد بود ـ با او مطابق همان گمان معامله خوهد نمود ـ و کسي که به مقدار اندکي از روزي اکتفا نمايد خداوند متقابلا عمل کم او را قبول خواهد نمود.[2]

و همچنين حضرت رسول6 در يکي از منبرهاي خويش فرمودند:

ـ قسم به کسي که جز او خدايي نيست خير دنيا و آخرت به مؤمني عطا نشد مگر به واسطه چهار چيز:

1ـ حسن ظن نسبت به خدا

2ـ اميدوار بودن به رحمت او

3ـ خوش اخلاقي

4ـ اجتناب از غيبت مؤمنين

ـ و قسم به کسي که جز او خدايي نيست خداوند هيچ مؤمني را بعد از توبه و استغفار عذاب نمي‌کند مگر به واسطه چهار چيز:

1ـ سوء ظن نسبت به خدا،

2ـ نا اميدي و ياس از رحمت بي کران او،

3ـ بد اخلاقي،

4ـ غيبت مؤمن،

ـ و قسم به خدايي که جز او معبودي نيست، هيچ مؤمني به خدا حسن ظن نمي‌ورزد، مگر اينکه خداوند در نزد آن حسن ظن است، يعني با او مطابق همان حسن ظن برخورد مي‌نمايد. چرا که او؛ کريمي است که تمام خوبي‌‌ها به دست اوست و شرم دارد از اين که بنده‌اي به او حسن ظن داشته باشد و او خلاف آن ظن با او معامله نمايد و اميدش را نا اميد گرداند. پس به خداوند و رحمت او اميدوار و راغب باشيد».[3]

[1] . وسائل الشيعهٔ، ج 15، ص 229.

[2] . وسائل الشیعهٔ، ج 15، ص 229.

[3] . وسائل، ج 15، ص 230.