صاحب کتاب «الّمُقنِعُ فی الأمامَهٔ» می‌گوید: سیره نویسان از «اَبو الاَسوَد دُئّلی» نقل می‌کنند که گفت:‌مردی برای من نقل کرد که «أمّ أیمن» (بانوی بسیار محترم در محضر رسول خدا و زهرای اطهر) گفت: در همان شبی که روز قبلش با ابوبکر بیعت کردند، از هاتفی اشعاری شنیدم، ولی شخص آن هاتف را ندیدم، آن اشعار چنین است:

: «تحقیقاً رحلت پیامبر6 موجب پریشانی و تزلزل اسلام گردید، وهمه‌ی مسلمین را به گریه در آورد، پریشانی تا آنجا که بسیاری (مثل افراد گیج) به همراهی و همکاری با گمراهان متمایل شدند و آنها را بر مرد هدایت کننده و پسندیده و بلند مقام و گرامی، ترجیح دادند، آن مرد، علی7 است که وصّی رسول خدا6 و نخستین مسلمان و آگاه‌ترین مردم، آنکه نماز خواند و (در نماز) زکات داد، برادر مصطفی محمّد6 می‌باشد، نه آنانکه با زور می‌خواهند بر حضرت علی7 رهبری کنند، وگرچه برتری تقدّم او را ربودند».

تا اینجا مطالبی از نثر و شعر نقل شد که هر اندیشمند خردمندی اگر به این مطالب توجّه کند به خوبی درک می‌کند که مردم، بعد از رحلت رسول خدا6 چگونه با علی7 رفتار نمودند، و در می‌یابد که همانگونه رفتار نمودند که بنی اسرائیل در غیاب موسی7 با هارون، برادر موسی7 رفتار کردند، که جریان برخورد مردم با علی7 عیناً مانند جریان برخورد بنی اسرائیل با هارون7 است.

و در این باره، «محمد بن نصر بن بسّام» چقدر زیبا سروده، آنجا که می‌گوید:

: «علی7 به خاطر نفع دین، همواره در رنج و زحمت می‌زیست، ولی خود مغبون بود (و از نااهلان به او آسیب می‌رسید) پیامبر6 او را همچون جان خود معرّفی می‌کرد، و او را در مقامی بس عظیم قرار داد که چنین مقام برای دیگران نبود، او را همانند هارون (برادر موسی) در میان قومش قرار داد، هم برای دنیای آنها و هم برای دین آنها (او را منصوب کرد).

به سوره اعراف مراجعه کن، تا بنگری بنی اسرائیل با هارون چه کردند، تا دریابی که قوم بعد از رسول خدا6 با حضرت علی7 چه کردند، و با این مقایسه مطلب را دریاب.