قرآن بدون هیچ قید و شرطی در کنار اطاعت مطلق از خداوند، دستور به اطاعت از پیامبر6 و صاحبان امر، یعنی، ائمه اطهار: می‏دهد. «أَطيعُوا اللَّـهَ وَ أَطيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ‏‏‏»[1] ؛ «از خداوند و رسول و اولی الامر اطاعت

کنید.»

زینب3 که محضر هفت معصوم[2] را درک کرده، در تمامی ابعاد ولایت مداری (معرفت امام، تسلیم بی چون و چرا بودن، معرفی و شناساندن ولایت، فداکاری در راه آن و). .. سر آمد است. او با چشمان خود مشاهده کرده بود که چگونه مادرش خود را سپر بلای امام خویش قرار داد و خطاب به ولی خود (امیرالمؤمنین7) گفت:[ای ابالحسن] روحم فدای روح تو و جانم سپر بلای جان تو باد.»[3] و سرانجام جان خویش را در راه حمایت از علی7 فدا نمود و شهیده راه ولایت گردید. زینب3 به خوبی درس ولایت مداری را از مادر فرا گرفت و آن را به زیبایی در کربلا به عرصه ظهور رساند.

از یک سو در جهت معرفی و شناساندن ولایت، از طریق نفی اتهامات و یادآوری حقوق فراموش شده اهل بیت تلاش کرد. از جمله در خطبه شهر کوفه فرمود: «لکه ننگ کشتن فرزند آخرین پیامبر و سرچشمه رسالت و آقای جوانان بهشت را چگونه خواهید شست؟»[4]

و همچنین در مجلس ابن زیاد[5]، شهر شام، و مجلس یزید، ولایت و امامت را به خوبی معرفی نمود.

از سوی دیگر سر تا پا تسلیم امامت ‏بود؛ چه در دوران امام حسین7 و چه در دوران امام سجاد7 حتی در لحظه‏ای که خیمه گاه را آتش زدند، یعنی در آغاز امامت امام سجاد7 نزد آن حضرت آمد و عرض کرد: ای یادگار گذشتگان. .. خیمه‏ها را آتش زدند ما چه کنیم؟ فرمود: «فرار کنید.»[6]

از این مهمتر در چند مورد، زینب3 از جان امام سجاد7 دفاع کرد و تا پای جان از او حمایت نمود.

الف- در روز عاشورا؛ هنگامی که امام حسین7 برای اتمام حجت، درخواست ‏یاری نمود، فرزند بیمارش امام زین العابدین7 روانه میدان شد. زینب با سرعت ‏حرکت کرد تا او را از رفتن به میدان نبرد باز دارد، امام حسین7 به خواهرش فرمود: او را باز گردان، اگر او کشته شود نسل پیامبر در روی زمین قطع
می‏گردد.[7]

ب- بعد از عاشورا در لحظه هجوم دشمنان به خیمه‏ها شمر تصمیم گرفت امام سجاد7 را به شهادت برساند، ولی زینب3 فریاد زد: تا من زنده هستم نمی‏گذارم جان زین العابدین در خطر افتد. اگر می‏خواهید او را بکشید، اول مرا بکشید، دشمن با دیدن این وضع، از قتل امام7 صرف نظر کرد.[8]

ج- زمانی که ابن زیاد فرمان قتل امام سجاد7 را صادر کرد، زینب3 آن حضرت را در آغوش کشید و با خشم فریاد زد: ای پسر زیاد! خون ریزی بس است. دست از کشتن خاندان ما بردار. و ادامه داد: «به خدا قسم هرگز او را رها نخواهم کرد؛ اگر می‏خواهی او را بکشی مرا نیز با او بکش.»

ابن زیاد به زینب نگریست و گفت: شگفتا از این پیوند خویشاوندی، که دوست دارد من او را با علی بن الحسین بکشم. او را واگذارید.