زینب3 به خوبی از قرآن آموخته بود، که هدف از آفرینش و خلقت انسان رسیدن به قله کمال بندگی است.

او عبادت‏ها و نماز شب‏های پدر و مادر را از نزدیک دیده بود. او در کربلا شاهد بود که برادرش امام حسین7 در شب عاشورا به عباس فرمود: به سوی آنان باز گرد و این شب را تا فردا مهلت‏ بگیر تا بتوانیم امشب را به نماز و دعا و استغفار در پیشگاه خدایمان مشغول شویم. خدا خود می‏داند که من نماز، قرائت قرآن، زیاد دعا کردن و استغفار را دوست دارم».[1]

در این جملات صحبت از ادای تکلیف نیست، بلکه سخن از عشق به عبادت و نماز است.

حضرت زینب3 نیز ازعاشقان عبادت و شب زنده داران عاشق بود، و هیچ مصیبتی او را از عبادت باز نداشت.

امام سجاد7 فرمود: عمه‏ام زینب در مسیر کوفه تا شام همه نمازهای واجب و مستحب را اقامه می‏نمود و در بعضی منازل از شدت گرسنگی و ضعف، نشسته نماز می‌‌گزارد.»[2]

امام حسین7 که خود معصوم و واسطه فیض الهی است هنگام وداع به خواهر عابده‏اش می‌فرماید: «خواهر جان! مرا در نماز شب فراموش مکن!»[3] این نشان از آن دارد که این خواهر، به قله رفیع بندگی و پرستش راه یافته و به حکمت و هدف آفرینش دست ‏یازیده است.