عقیله بنی هاشم می‌فرماید: (در شب عاشورا، دیدم برادرم از خیمه بیرون آمده و خارهای بیابان را با غلاف شمشیر از جای می‌کند. جلو رفتم و سؤ ال کردم: چرا چنین می‌‌کنی؟

فرمود: می‌‌دانم فردا اطفال من باید روی این خارها با پای برهنه، راه بروند. )

سپس، امام به خواهرش فرمود: «تو قافله سالار من هستی. مواظب باش جلوی دشمن گریه نکنی و نگذاری اطفال من سیلی و تازیانه بخورند. بدان که تو را به کوفه و شام خواهند برد.»[1]