روزی جناب زینب3 از برادر بزرگوار خود امام حسین7 چند مطلب پرسید که در ذیل می‌‌خوانید:

حضرت زینب: ای برادر! مصیبت شما بزرگ‌تر است یا مصیبت حضرت آدم؟

حضرت امام حسین: ای خواهرم! آدم بعد از فراق حضرت حوا به وصال رسید اما من بعد از فراق به شهادت می‌‌رسم.

حضرت زینب: ای برادر! مصیبت شما نسبت به مصیبت حضرت ابراهیم خلیل در مقام مقایسه چگونه است؟

حضرت امام حسین: ای خواهرم! آتش به روی حضرت ابراهیم گلستان شد، اما آتش جنگ من سوزان گردد.

حضرت زینب: ای برادر! مصیبت شما بزرگ‌تر است یا مصیبت حضرت زکریا؟

حضرت امام حسین: ای خواهرم! زکریا را دفن کردند، اما بدن مرا زیر سم اسبان قرار می‌‌دهند.

حضرت زینب: ای برادر! مصیبت شما در مقام مقایسه با مصیبت حضرت یحیی چگونه است؟

حضرت امام حسین: ای خواهرم! اگر چه سر یحیی را از طریق ظلم و ستم بریدند اما بستگانش را اسیر نکردند، ولی اهل و عیالم را بعد از شهادتم اسیر خواهند کرد.

حضرت زینب: ای برادر! مصیبت شما نسبت به ایوب چگونه است؟

حضرت امام حسین: ای خواهرم! زخم‌های ایوب مرهم پذیر شد و خوب گردید، امام زخم‌های من خوب نخواهد شد.[1]