عفت و پاکدامنی، برازنده‏‌‌ترین زینت زنان، و گران قیمت‏‌‌ترین گوهر برای آنان است. زینب3 درس عفت را به خوبی در مکتب پدر آموخت، آن جا که فرمود: «مجاهد شهید در راه خدا، اجرش بیشتر از کسی نیست که قدرت دارد اما عفت می‏ورزد، - یعنی قدرت انجام گناه را دارد ولی از آن دوری می‌کند- نزدیک است که انسان عفیف فرشته‏ای از فرشتگان باشد.»

[1]

زینب کبری عفت ‏خویش را حتی در سخت‏‌‌ترین شرایط به نمایش گذاشت. او در دوران اسارت و در حرکت از کربلا تا شام سخت ‏بر عفت ‏خویش پای می‏فشرد. مورخین نوشته‏اند: «او صورت خود را با دستش می‏پوشاند چون روسریش از او گرفته شده بود.»[2]

شاعر عرب مرحوم سیّد صالح الحلّی به همین قضیه اشاره کرده و می‌گوید:

«زینب تمامی آن چه را بر مادر گذشت به ارث برد، منتهی دختر سهم اضافه‏ای برداشت که از خانه‏اش به بد‌‌ترین خانه حرکت کرد (به اسارت رفت).

صورت را [در اسارت] با دست راست می‏پوشاند و اگر نیاز می‌‌شد، از دست چپ هم بهره می‏برد.»[3]

و آن بانوی بزرگوار بود که برای پاسداری از مرزهای حیا و عفاف بر سر یزید فریاد می‏آورد که: ای پسر آزاد شده‏های[جدمان پیامبراسلام] آیا این از عدالت است که زنان و کنیزکان خویش را پشت پرده نشانی، و دختران رسول خدا6 را به صورت اسیر به این سو و آن سو بکشانی؟ نقاب آنان را دریدی و صورت‌های آنان را آشکار ساختی.»[4]