سرزمین آباد و حاصلخیزی را که در نزدیکی خیبر قرار داشت و فاصلة آن با مدینه حدود ۱۴۰ کیلومتر بود و پس از دژهای خیبر محل اتکای یهودیان حجاز به شمار می‌‌رفت قریة «فدک» می‌‌نامیدند.

[1]

پیامبر اکرم6 پس از آنکه نیروهای یهود را در «خیبر» و «وادی القری» و «تیما» در هم شکست و خلا بزرگی را که در شمال مدینه احساس می‌‌شد با نیروی نظامی اسلام پر کرد، برای پایان دادن به قدرت یهود در این سرزمین، که برای اسلام و مسلمانان کانون خطر و تحریک بر ضد اسلام به شمار می‌‌رفت، سفیری به نام محیط را نزد سران فدک فرستاد.

یوشع بن نون که ریاست دهکده را به عهده داشت صلح و تسلیم را بر نبرد ترجیح داد و ساکنان آنجا متعهد شدند که نیمی از محصول هر سال را در اختیار پیامبر اسلام بگذارند و از آن پس زیر لوای اسلام زندگی کنند و بر ضد مسلمانان دست به توطئه نزنند. حکومت اسلام نیز، متقابلاً، تأمین امنیت منطقة آنان را متعهد شد.

در اسلام سرزمین‌هایی که از طریق جنگ و نبرد نظامی گرفته شود متعلق به عموم مسلمانان است و ادارة آن به دست حکام شرع خواهد بود. ولی سرزمینی که بدون هجوم نظامی و نبرد در اختیار مسلمانان قرار می‌‌گیرد مربوط به شخص پیامبر6 و امام پس ازاوست و باید به طوری که در قوانین اسلام معین شده است، در موارد خاصی بکار رود، و یکی از آن موارد این است که پیامبر و امام نیازمندی‌های مشروح نزدیکان خود را به وجه آبرومندی بر طرف سازند.