چون امام حسین7 برای استراحت در خزیمیه فرود آمد و یک شبانه روز توقف کرد، صبحگاه زینب3 خواهرش نزد او آمد و گفت: ای برادرم! آیا نمی‌‌خواهی از آنچه دیشب شنیده ام تو را آگاه کنم؟

حسین7 فرمود: چه شنیدی؟

زینب3 گفت: در دل شب بیرون رفتم که شنیدم هاتفی ندا می‌‌داد: ای چشم! در ریختن اشک بکوش که جز من کسی بر شهدا گریه نخواهد کرد، گریه بر آن گروهی که مرگ آنان را به پیش می‌‌راند تا به سوی میعاد گاهی بکشاند که به عهد خویش وفا کنند.

حسین7 فرمود: خواهرم! آنچه مقدر است به وقوع خواهد پیوست. یعنی ما باید وظیفه خود را به انجام برسانیم و به آنچه خدا می‌‌خواهد راضی باشیم.[1]