در روز عاشورا زینب3 لباس نو بر تن عون و محمد دو فرزند دلبندش کرد و آنها را از گرد و غبار تمیز نمود و سرمه بر چشمانشان کشید و شمشیر به دستشان داد، و آنها را آماده شهادت ساخت، سپس آن دو را به حضور برادرش حسین7 آورد و اجازه خواست که آنها به میدان بروند. حضرت زینب3 در این موقع که فرزندان دلبند خود را راهی قتال با دشمنان دین و قرآن می‎کرد، حالتی دگرگون داشت. او عقیله بنی هاشم است.

بنابر نقل، فرزندان خود را با دست خود کفن پوش و قربانی راه حسین7 کرده است.

بسیاری می‌‌گویند: زینب کبری3، دو فرزند خود را مهیای نبرد کرد و به آنها تعلیم داد که اگر با امتناع آن حضرت مواجه شدید - کما این که آن مظلوم حتی غلام سیاه را از قتال بر حذر می‌‌داشت - دائی خود را به مادرش فاطمه3 قسم دهید تا اجازه میدان رفتن بگیرید. امام نخست اجازه نمی‌‌داد، حتی فرمود: شاید همسرت عبدالله خشنود نباشد، زینب عرض کرد: چنین نیست، بلکه همسرم به خصوص به من سفارش کرد که اگر کار به جنگ کشید پسرانم جلوتر از پسران برادرت به میدان بروند. زینب3 بیشتر اصرار کرد، سرانجام امام اجازه داد، زینب آن دو گل را به میدان فرستاده است.

ابتدا محمّد بن عبدالله بن جعفر، به میدان پا نهاد و در حالی که رجز می‌خواند به دشمن حمله برد به خوبی جنگید و ۱۰ تن را کشت و آنگاه به نقلی از عامر بن نَهشَل تمیمی، به محمّد بن عبد الله بن جعفر بن ابی طالب، حمله بُرد و او را کشت.

یکی دیگر از فرزندان عبد الله بن جعفر طیّار «عَون» است که در واقعه کربلا، به شهادت رسید.

گفتنی است که عبد الله بن جعفر، دو فرزند به نام «عون» داشته است. از این رو، یکی از آنها «عونِ اکبر» و دیگری «عونِ اصغر» نامیده شده‌اند.

مقتل الحسین7، خوارزمی نقل می‌کند که: پس از محمّد بن عبد الله بن جعفر، عَون بن عبد الله بن جعفر بن ابی طالب به میدان آمد، در حالی که چنین می‌‌خواند:

اگر مرا نمی‌‌شناسید، من فرزند جعفرم شهید راستی، شکفته در باغ بهشت، پرواز کننده در آن جا با دو بال سبز! و این، برای شرافت در میان مردم، بس است! ، آن گاه، جنگید تا کشته شد. گفته شده که عبدالله بن قُطْبه، او را کشت.

امام حسین7 بعد از شهادت فرزندان خواهر بدن‌های خون آلودشان را بغل گرفت و آنها را به خیمه‌‌ها آورد.

همه می‌‌دانیم محبت مادر به فرزندان چقدر است آن هم مادری چون زینب3 اما حضرت زینب3 علی رغم این که دو جگر گوشه خود را از دست داده بود بردباری فراوانی از خود نشان داد؛ همه بانوان از خیمه‌‌ها بیرون آمدند امّا او بیرون نیامد. اول برای بی تابی نکردن و دوم این که مبادا چشم برادر به او بیفتد و شرمنده شود.[1]