کشمکش‌های سقیفه در راه انتخاب خلیفه به پایان رسید و ابوبکر زمام امور را به دست گرفت. حضرت علی7 باگروهی از یاران با وفای او از صحنة حکومت بیرون رفت، ولی پس از تنویر افکار و آگاه ساختن اذهان عمومی، برای حفظ وحدت کلمه، از در مخالفت وارد نشد و از طریق تعلیم و تفسیر مفاهیم عالی قرآن و قضاوت صحیح و احتجاج واستدلال با دانشمندان اهل کتاب و… به خدمات فردی و اجتماعی خود ادامه داد.

امام7 در میان مسلمانان واجد کمالات بسیاری بود که هرگز ممکن نبود رقبای وی این کمالات را از او بگیرند. او پس عم و داماد پیامبر گرامی6، وصی بلافصل او، مجاهد نامدار و جانباز بزرگ اسلام و باب علم نبی6 بود. هیچ کس نمی‌‌توانست سبقت او را در اسلام و علم وسیع و احاطة بی نظیر وی را بر قرآن و حدیث و بر اصول و فروع دین بر کتاب‌های آسمانی انکار کند یا این فضایل را از او سلب نماید.

در این میان، امام7 امتیاز خاصی داشت که ممکن بود در آینده برای دستگاه خلافت ایجاد اشکال کند و آن قدرت اقتصادی و در آمدی بود که از طریق فدک به او می‌‌رسید. از این جهت، دستگاه خلافت مصلحت دید که این قدرت را از دست امام7 خارج کند، زیرا این امتیاز همچون امتیازات دیگر نبود که نتوان آن را از امام7 گرفت.[1]