و از سوی دیگر، قرآن کریم با این انکار شدیدش در مسأله شفاعت، این مسله را به کلی انکار نمی‌کند، بلکه در بعضی از آیات می‌بینیم که آن را فی الجمله اثبات می‌نماید، به آیات زیر توجه کنید:
1. ﴿اللَّـهُ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ وَ مَا بَيْنَهُمَا فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ مَا لَکُمْ مِنْ دُونِهِ مِنْ وَلِيٍّ وَ لاَ شَفِيعٍ أَ فَلاَ تَتَذَکَّرُونَ﴾؟
او است الله، که آسمان‌ها و زمین را در شش روز بیافرید، و سپس بر عرش مسلط گشت، شما به غیر او سرپرست و شفیعی ندارید، آیا باز هم متذکر نمی‌گردید؟![1]
و نیز:
2. ﴿لَيْسَ لَهُمْ مِنْ دُونِهِ وَلِيٌّ وَ لاَ شَفِيعٌ لَعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ﴾،
به غیر او ولی و شفیعی برایشان نیست،[2]
و آیه:
3. ﴿قُلْ لِلَّـهِ الشَّفاعَةُ جَمِیعاً﴾،
بگو شفاعت همه‌اش مال خدا.[3]
و نیز فرموده:
4. ﴿لَهُ ما فِی السَّماواتِ، وَ ما فِی الْأَرْضِ، مَنْ ذَا الَّذِی یشْفَعُ عِنْدَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ یعْلَمُ ما بَینَ أَیدِیهِمْ وَ ما خَلْفَهُمْ﴾،
مر او راست آنچه در آسمان‌ها و آنچه در زمین است، كیست كه بدون اذن او نزد او شفاعتی كند؟ او می‌داند اعمالی را كه یك یك آنان كردهاند، و همچنین آثاری كه از خود بجای نهادهاند[4].
5. ﴿إِنَّ رَبَّكُمُ، اللَّـهُ، الَّذِی خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ فِی سِتَّةِ أَیامٍ، ثُمَّ اسْتَوی عَلَی الْعَرْشِ، یدَبِّرُ الْأَمْرَ، ما مِنْ شَفِیعٍ إِلَّا مِنْ بَعْدِ إِذْنِهِ﴾،
به درستی پروردگار شما تنها اللَّه است، كه آسمان‌ها و زمین را در شش روز بیافرید، آن گاه بر عرش مسلط گشته، تدبیر امر نمود، هیچ شفیعی نیست مگر بعد از آنكه او اجازه دهد.[5]
6. ﴿وَ قالُوا اتَّخَذَ الرَّحْمنُ وَلَداً، سُبْحانَهُ، بَلْ عِبادٌ مُكْرَمُونَ، لا یسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ، وَ هُمْ بِأَمْرِهِ یعْمَلُونَ، یعْلَمُ ما بَینَ أَیدِیهِمْ وَ ما خَلْفَهُمْ، وَ لا یشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضی، وَ هُمْ مِنْ خَشْیتِهِ مُشْفِقُونَ﴾،
گفتند: خدا فرزندی گرفته، منزه است خدا، بلكه فرشتگان بندگان آبرومند اویند كه در سخن از او پیشی نمیگیرند، و به امر او عمل میكنند، و او می‌داند آنچه را كه آنان میكنند، و آنچه اثر كه دنبال كردههایشان می‌ماند، و ایشان شفاعت نمیكنند، مگر كسی را كه خدا راضی باشد، و نیز ایشان از ترس او همواره در حالت اشفاقند[6].
7. ﴿وَ لا یمْلِكُ الَّذِینَ یدْعُونَ مِنْ دُونِهِ الشَّفاعَةَ، إِلَّا مَنْ شَهِدَ بِالْحَقِّ، وَ هُمْ یعْلَمُونَ﴾؛
آن‌هایی كه مشركین به جای خدا می‌خوانند، مالك شفاعت كسی نیستند، تنها كسانی می‌توانند به درگاه او شفاعت كنند، كه به حق شهادت داده باشند، و در حالی داده باشند، كه عالم باشند)[7].
8. ﴿لا یمْلِكُونَ الشَّفاعَةَ، إِلَّا مَنِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمنِ عَهْداً﴾،
مالك شفاعت نیستند، مگر تنها كسانی كه نزد خدا عهدی داشته باشند[8]
9. ﴿یوْمَئِذٍ لا تَنْفَعُ الشَّفاعَةُ، إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ، وَ رَضِی لَهُ قَوْلًا، یعْلَمُ ما بَینَ أَیدِیهِمْ وَ ما خَلْفَهُمْ، وَ لا یحِیطُونَ بِهِ عِلْماً﴾،
امروز شفاعت سودی نمیبخشد، مگر از كسی كه رحمان به او اجازه داده باشد، و سخن او را پسندیده باشد، او به آنچه مردم كردهاند، و نیز به آنچه آثار پشت سر نهادهاند، دانا است، و مردم به او احاطه علمی ندارند.[9]
10. وَ لا تَنْفَعُ الشَّفاعَةُ عِنْدَهُ، إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ،
شفاعت نزد او برای كسی سودی نمی‌دهد، مگر كسی كه برایش اجازه داده باشد[10].
11. ﴿وَ كَمْ مِنْ مَلَكٍ فِی السَّماواتِ، لا تُغْنِی شَفاعَتُهُمْ شَیئاً إِلَّا مِنْ بَعْدِ أَنْ یأْذَنَ اللَّـهُ لِمَنْ یشاءُ وَ یرْضیٰ﴾؛
چه بسیار فرشتگان كه در آسمان‌هایند، و شفاعتشان هیچ سودی ندارد، مگر بعد از آنكه خدا برای هر كه بخواهد اذن دهد.[11]
به طوری كه ملاحظه میفرمایید، این آیات، یا شفاعت را مختص به خدای متعال میكند، مانند سه آیه اول. و یا آن را عمومیت می‌دهد، و برای غیر خدا نیز اثبات میكند، اما با این شرط كه خدا به او اذن داده باشد، و به شفاعتش راضی باشد، و امثال این شروط.
آنچه مسلم است، این است كه آیات نام برده شفاعت را اثبات میكند، چیزی كه هست بعضی آن طور كه دیدید منحصر در خدا میكند، و بعضی دیگر آن طور كه دیدید عمومیتش می‌دهد.
[1] . سوره سجده، آیه 4.
[2] . سوره انعام، آیه 51.
[3] . سوره زمر، آیه 44.
[4] . سوره بقره، آیه 255.
[5] . سوره یونس آیه 3.
[6] . سوره انبیاء، آیه 28.
[7] . سوره زخرف، آیه 86.
[8] . سوره مریم، آیه 87.
[9] . سوره طه، آیه 110.
[10] . سوره سبا، آیه 23.
[11] . سوره نجم، آیه 26.
