مودت اهل‌بیت، گرچه از نظر روانی در اختیار ما نیست ولی معرفت و آگاهی به حق آنان، که شرط تحقق مودت است، در اختیار ما است. یعنی اگر کسی اهل‌بیت را آن طور که پیغمبر اکرم معرفی فرموده بشناسد، عارف به حقشان گردد و ارزش واقعی آنان را درک نماید، قطعا به انگیزه خود دوستی، دوستدار آن‌ها خواهد شد و به کشش حب ذات، به مودتشان گرایش خواهد یافت.
زیرا می‌داند با هدایت و راهنمایی اهل‌بیت: از اسلام راستین برخوردار می‌شود، راه سعادت ابدی خود را می‌یابد و به کمال انسانی نائل می‌گردد و با سرپیچی و تخلف از هدایتشان از اسلام واقعی باز می‌ماند، به گمراهی و ضلالت کشیده می‌شود و سرانجام دچار سقوط و تباهی می‌گردد. انسان مسلمانی که این چنین اهل‌بیت را بشناسد و به حقشان معرفت پیدا کند به طور حتم دوستدار آنان می‌شود. و نمی‌تواند نسبت به کسی که مایه سعادت ابدی او است بی تفاوت باشد.
در سخنان رسول اکرم راجع به اهل‌بیت: و تمسک مسلمین به آنان، مثالی آمده است که روشنگر رابطه معرفت و محبت است. برای آن که بیان رهبر اسلام برای خوانندگان به خوبی واضح گردد و هر چه بهتر و بیشتر به مطالب مورد بحث توجه نمایند لازم است قبلا مقدمه‌ای ذکر شود.
شخصی را در نظر بگیرید، که ساکن یک شهر ساحلی است و اغلب اوقات می‌بیند، کشتی‌های بزرگ و کوچک، از باری و مسافری، در اسکله پهلو گرفته، مشغول تخلیه یا بارگیری هستند، و یا مسافر پیاده و سوار می‌کنند. ولی او که هیچ گونه وابستگی و علاقه‌ای به کشتی‌ها ندارد، همه روزه از کنار آن‌ها بی تفاوت می‌گذرد، نه به بود و نبود کشتی‌ها می‌اندیشد، و نه به سود و زیان صاحبانش فکر می‌کند.
همین شخص اگر روزی به عزم سفر دریا به یکی از آن کشتی‌ها سوار شود، و راه اقیانوس را در پیش گیرد، طبعا به آن کشتی علاقه مند خواهد شد. به طوری که اگر در وسط دریا برای کشتی سانحه‌ای پیش آید، یا بر اثر نقص فنی در معرض خطر قرار گیرد، سخت نگران و ناراحت می‌شود، زیرا می‌داند بقای او منوط به بقای کشتی است. و حیات و سلامتیش وابسته به سالم ماندن آن است. و چون خویشتن را دوست دارد، باید کشتی را هم که جسم و جان او را محافظت می‌کند دوست بدارد.
اگر در وسط دریا، کسانی به او گویند از کشتی دل برگیر و از آن قطع علاقه کن، می‌خواهیم تو را از آن جدا سازیم، و به دریا بیفکنیم.
شنیدن چنین سخنی او را به شدت نگران و خشمگین می‌کند. نه تنها به این کار تن نمی‌دهد، و از کشتی جدا نمی‌شود، بلکه با تمام قدرت و نیرو تلاش می‌کند که آنان را از خود براند، و همچنان در کشتی بماند تا دستخوش امواج دریا نشود، و دچار هلاکت و نابودی نگردد، چه می‌داند در این دریای بی کران تنها کشتی، وسیله نجات او است. کشتی است که می‌تواند او را از ورطه‌های مخوف برهاند و به ساحل نجاتش برساند.
رسول گرامی در بعضی از سخنان خود موقع اهل‌بیت : را برای نجات مسلمین به کشتی تشبیه نموده است.
پیامبر فرمود: «مثل اهل‌بیت من مثل کشتی نوح است، هر کس بر آن سوار شود نجات پیدا می‌کند و هر کس از آن تخلف نماید به آتش افکنده می‌شود».[1]
[1] . علی محمد حیدری نراقی - گناهان کبیره، ص 265.
