مرحوم علامه طباطبایی دربارة اثبات شفاعت و انکار آن در قرآن چنین می‌فرماید: در قرآن کریم پاره‌ای آیات شفاعت را انکار می‌نمایند مانند:
1.﴿ وَ يَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّـهِ ما لا يَضُرُّهُمْ وَ لا يَنْفَعُهُمْ وَ يَقُولُونَ هؤُلاءِ شُفَعاؤُنا عِنْدَ اللَّـهِ قُلْ أَ تُنَبِّئُونَ اللَّـهَ بِما لا يَعْلَمُ فِي السَّماواتِ وَ لا فِي الْأَرْضِ سُبْحانَهُ وَ تَعالى عَمَّا يُشْرِكُون﴾؛
به غیر از خدا چیزی را می‌پرستند که نه ضرری برایشان دارد، و نه سودی به ایشان می‌رساند، و می‌گویند: این‌ها شفیعان ما به نزد خدایند، بگو: آیا به خدا چیزی یاد می‌دهید که خود او در آسمان‌ها و زمین اثری از آن سراغ ندارد؟ منزه و والا است خدا، از آنچه ایشان برایش شریک می‌پندارند.[1]
2. ﴿ما لِلظَّالِمينَ مِنْ حَميمٍ وَ لا شَفيعٍ يُطاع﴾؛
ستمکاران نه دوستی دارند، و نه شفیعی که سخنش خریدار داشته باشد.[2]
و نیز فرموده:
3. ﴿فَما لَنا مِنْ شافِعين وَ لا صَديقٍ حَميم﴾،[3]
و آیات دیگری از این قبیل که مسأله شفاعت و تاثیر واسطه و اسباب را در روز قیامت نفی می‌کند.
[1] . سوره یونس، آیه 18.
[2] . سوره غافر ، آیه 18 .
[3] . سوره شعراء، آیه 100- 101.
