منم که عصمت الله و، به ساق عرش زیورم

حبیبه خدا منم، حباب نور داورم

رضای من رضای او، ولای من ولای او

که من ولیهٔ الله و زهر بدی مطهرم

علی است نفس احمد و حقیقت محمدی

منم که بضعهٔ النبی و با علی برابرم

به تخت اقتدارشان، نشسته‌ام کنارشان

به تاج افتارشان، یگانه است گوهرم

به جز محمد و علی، که نور ما بود یکی

ز انبیاء و اولیاء خدا نموده برترم

نبی چو گفت بر ملاء اگر نبود مرتضی

ز اولین و آخرین کسی نبود همسرم

علی شهاب ثاقب و منم فروغ زاهری

به اوج عصمت و حیاء به هر زمان منورم

نهال عشق ایزدی، بهار حسن سرمدی

شکوفه محمدی، عطای رب و کوثرم

حسین با حسن مرا، دو گوشوار زینتند

علی است طوق گردنم، محمد است افسرم

محمد و علی و من، چو اصل و ام خلقتیم

منم که باب خویش را، درین مقام مادرم

فدک چه جلوه‎ای کند، به پیشگاه دولتم

که مالکیت جنان، به کف بود چو حیدرم

علیه غاصب فدک، از آن قیام کرده‎ام

که راه پر جهاد حق، نشان دهم به دخترم

«حسان» بود مودت رسول و آل مصطفی

امید برزخ من و، پناه روز محشرم