سالها قبل از شهادت امام حسین7 حضرت زهرا3 به این مسئله در موارد متعددی اشاره نموده است، از جمله در اشعاری چنین فرمود:
|
اَمْسَوْا جباعا وَهُمْ اَشْبالی |
|
اَصْغَرُ هُمْ یُقْتَلُ فِی الْقِتالِ |
|
بِکَرْبَلا یُقْتَلُ بِاغْتِیالٍ |
|
لِقاتِلِیهِ الْوَیلُ مَعَ وَبالٍ |
«فرزندانم دیشب را گرسنه به روز آوردند. کوچک‌ترین آنان [حسین ] در میدان جنگ کشته می‌شود. در کربلا فرزندم را با حیله و تزویر شهید می‌کنند. نکبت و عذاب بر قاتلانش باد. »
آن حضرت در لحظات آخر عمرش خطاب به علی7 گفت:
|
اِبْکِنی وَابْکِ لِلْیتامی وَلا تَنْسَی |
|
قَتِیلَ الْعِدا بِطَفِّ الْعِراقِ |
|
فارَقُوا اَصْبَحُوا یتامی حَیاری |
|
اَخْلَفُوا اللّهَ فَهُوَ یوْمُ الْفِراقِ |
«بر من و بر یتیمان [من ] گریه کن؛ اما کشته دشمنی‌ها را در سرزمین عراق فراموش نکن.
جدا می‌شوند در حالی که یتیمان صبح می‌کنند با حالت سرگردانی و در حالی که به خدا سوگند می‌خورند، آن روز جدایی است. »
