بنابراین نخستین محبوب انسان، ذات او، سپس سلامتی اعضای او، پس از آن مال و فرزند و كسان و دوستان اوست. پس اعضای آدمی محبوب اویند و سلامت آن‌ها مطلوب اوست چه كمال و دوام وجود او موقوف بر اینهاست. مال نیز محبوب است، زیرا آن نیز وسیله دوام وجود و كمال آن است و همچنین است دیگر اسباب.

این كه انسان اشیای مذكور را دوست می‏دارد، برای اعیان آن‌ها نیست، بلكه به سبب آن است كه بهره‏مندی او از دوام وجود و كمال آن، بدانها وابسته است تا آن جا كه آدمی فرزندش را با این كه از او بهره‏ای نمی‏برد، بلكه سختی‌هایی را هم به خاطر او تحمّل می‏كند، دوست می‏دارد. زیرا او را پس از مردن جانشین وجود خویش می‏كند، و بقای نسلش نوعی از بقا برای اوست، و به سبب علاقه شدید به بقای نفس خود، بقای كسی را كه جانشین او شود نیز دوست می‏دارد. و گویا آن جزیی از اوست، چه نمی‏تواند طمع داشته باشد كه تا ابد زنده بماند.

آری هرگاه میان كشتن او و كشتن فرزندش مخیر شود، و طبع او بر اعتدال خویش باقی باشد، بقای خود را بر بقای فرزندش ترجیح خواهد داد، زیرا بقای فرزندش تنها از یك نظر به منزله بقای اوست و بقای محقّق او نیست.

محبّت او به خویشاوندان و كسانش نیز به محبّت او برای كمال نفسش بازگشت دارد، چه او خود را به سبب آن‌ها تنها نمی‏بیند و به كمال آن‌ها خود را قوی و آراسته می‏انگارد، زیرا خانواده و مال و اسباب خارجی هم‌چون بال‌هایی مكمّل وجود انسان‏اند، و كمال وجود و دوام آن، طبعا محبوب اوست. بنابراین نخستین محبوب هر زنده‏ای ذات و كمال ذات و دوام همه اینهاست، و آنچه ضدّ آن‌هاست، مكروه اوست و این امور، نخستین سبب محبّت به شمار می‏آید.