بنابراین، محبّت انسان نسبت به نیكوكاران منحصر به كسی نیست كه به او نیكی می‏كند، بلكه نیكوكار ذاتا محبوب است، اگر چه احسان او هرگز به كسی كه دوستدار اوست نرسد، زیرا هر خوبی و زیبایی محبوب است. صورت یا ظاهر است یا باطن، و حسن و جمال هر دو را شامل می‏شود صورت ظاهر با چشم ظاهر دیده می‏شود و صورت باطن با دیده بصیرت مشاهده می‏گردد. كسی كه از داشتن دیده بصیرت محروم است، نمی‏تواند صورت باطن را ادراك كند و از آن لذّت بیابد و بدان محبّت و رغبت ندارد. امّا كسی كه چشم او بر حواسّ ظاهریش غلبه دارد، محبّت وی نسبت به معانی باطنی بیشتر از علاقه او به معانی ظاهر است. و چقدر تفاوت است میان كسی كه نقش روی دیوار را به سبب زیبایی صورت ظاهر آن دوست بدارد و آن‌كه پیامبری از پیامبران را به سبب جمال و زیبایی صورت باطنی او دوستدار باشد.