این سئوال را دو گونه می‌توان پاسخ داد: پاسخ اول، که مختصر است عبارتست از این که: «محبت» از ریشۀ «حب» به معنای دوستی است. محبت خداوند به بندگان به معنای عرفی نیست؛ زیرا لازمۀ این معنای عرفی، انفعال نفسانی است، که خداوند از آن پاک و منزه است، بلکه حب خداوند به بندگان، ناشی از حب او به ذات خویش است. خداوند افعال خویش را دوست می‌دارد و چون مخلوقاتش، نتیجۀ فعل اویند، آن‌ها را نیز دوست دارد.

راه‌های رسیدن به محبت الهی، چنان که در قرآن کریم، در اوصاف محبوبانش بیان کرده است راه‌هایی؛ مانند صبر، تقوا، توبه، احسان، پاکی، جهاد و مبارزه و ... است که انسان می‌تواند با پیمودن این راه‌ها و متصف شدن به این اوصاف، مورد محبت خدای متعال قرار گیرد.

پاسخ دوم؛ که مفصل‌تر است عبارتست از این که:

محبت از ریشه « حُبّ » است و در لغت به معنای دوستی، مهر و دلبستگی است. کلمۀ حَبَّ، یعنی او را دوست داشت، بدان علاقه پیدا کرد.[1] بنابراین، محبوب؛ یعنی دوست داشته شده.

[1] . جبران مسعود، فرهنگ الرائد، ج 2، ص 1551.