بدان رضا یكی از ثمرات محبّت و از بالاترین مقامات مقرّبان است و شناخت حقیقت به سبب تشابه، آن برای اكثر مردم دشوار است، اما برای كسانی كه خداوند دانش تأویل را به آن‌ها آموخته و در دین فقیه گردانیده روشن است. زیرا دسته‏ای رضا به چیزی را كه مخالف هوای نفس باشد غیر قابل تصوّر دانسته و انكار كرده و گفته‏اند: اگر رضا به هر چیزی، به سبب آن‌كه فعل خداست، ممكن باشد باید انسان به كفر و گناه نیز راضی باشد.

دسته‌ای هم، رضا به فسق و فجور و ترك اعتراض و انكار را، از باب تسلیم به قضای الهی دانسته‏اند. و اگر این اسرار برای كسی كه تنها به شنیدن ظواهر شرع اكتفا می‏كند روشن می‏شد، پیامبر خدا برای ابن عبّاس دعا نمی‏كرد و نمی‏گفت:

«خداوندا! او را در دین فقیه و به تأویل دانا گردان». از این رو ما نخست فضیلت رضا سپس داستان‌هایی از احوال راضیان و بعد، حقیقت رضا را بیان می‏كنیم و پس از آن‌ها به ذكر آنچه گمان می‏كنند كه از كمال رضاست و از آن نیست مانند ترك دعا و سكوت بر گناه می‏پردازیم.