در اخبار داوود است كه خداوند به او وحی فرمود:

ای داوود! تا چند بهشت را یاد می‏كنی و اشتیاق به مرا از من درخواست نمی‏كنی؟ عرض كرد: پروردگارا! مشتاقان تو كیانند؟ فرمود: مشتاقان من كسانی هستند كه آن‌ها را از هر تیرگی پاك و به هشدار خود بیدار و روزنه‏ای در دل‌های آن‌ها باز كرده‏ام كه به من می‏نگرند، و من دل‌های آن‌ها را به دست خود حمل می‏كنم و بر آسمان می‏گذارم. سپس فرشتگان برگزیده را فرا می‏خوانم، هنگامی كه گرد آیند برایم سجده می‏كنند، من می‏گویم: شما را گرد نیاورده‏ام تا برایم سجده كنید، بلكه شما را فرا خوانده‏ام تا دل‌های مشتاقان خود را بر شما عرضه بدارم، و به اهل شوق بر شما مباهات كنم، هر آینه دل‌های آن‌ها در آسمان به فرشتگان روشنایی می‏دهد چنان كه خورشید به اهل زمین روشنی می‏بخشد.

ای داوود! دل‌های مشتاقان را از رضوانم آفریده‏ام، و آن‌ها را به نور رخسارم متنعّم گردانیده‏ام، و آنان را سخنگوی خود كرده‏ام، و ابدانشان را نظرگاه خود به سوی زمین قرار داده‏ام، و از دل‌های ایشان راهی ساخته‏ام كه از آن به من می‏نگرند و هر روز شوق آنان افزایش می‏یابد.

داوود عرض كرد: پروردگارا! اهل محبّت خود را به من نشان بده، فرمود: ای داوود! به كوه لبنان برو در آن چهارده تن وجود دارد كه برخی از آن‌ها جوان و بعضی میانسال و بقیه كهنسال‏اند. هنگامی كه نزد آن‌ها رفتی سلامم را به آن‌ها برسان، و به آن‌ها بگو: پروردگارتان به شما سلام می‏رساند و می‏گوید: آیا حاجتی از من نمی‏خواهید؟ چه شما دوستان و برگزیدگان من هستید، به شادی شما شاد می‏شوم، و برای آنچه دوست دارید تسریع می‏كنم.