حُبّ الحبیب نقش گرفته به دفترم

غرق تحیرّم که چه شوری است در سرم

من عاشق حبیب و حبیب عاشقِ حسین

جا دارد ار زشوق به تن جامه بردرم

در بحر عشق نیست به ساحل مرا نیاز

زآن خوشدلم که آب گذشته است از سرم

تن همچو کوه آتش و جان اوفتد به تاب

دل گشته در شراره‌ی حُبّ حبیب آب

گشته سعادت همه عالم نصیب من

زیرا بود حبیب مظاهر حبیب من

سر تا به پای دردم و دردم محبّت است

زآن خوشدلم که هست حبیبم طبیب من

در شهر خود غریبم و دور از دیار یار

یارب مرا ببر سوی یار غریب من

یک لحظه‌ام به سینه قرار و شکیب نیست

آرامشم به غیر وصال حبیب نیست

تنها نه در ولادت نامش حبیب بود

سر تا قدم وجود تمامش حبیب بود

از لحظه‌ای که چشم به باغ جهان گشود

تا شهد مرگ ریخت به کامش حبیب بود

باید شناخت موسم غربت حبیب را

او روز بی کسی امامش حبیب بود

خوش با حسین زندگی‌اش یافت خاتمه

یکدم نداشت از دم شمشیر واهمه

چون زاده‌ی عقیل به دامان کوچه ها

خوش داشت با حسین به هر گام زمزمه

گویی ولادت دگرش بود، چون رسید

او را به دست، نامه‌ی فرزند فاطمه

با آنکه پیر بود، جوانی ز سر گرفت

دور فراق و روز غمش یافت خاتمه

بگذاشت همچنان ورق مصحفش به چشم

خندید و گفت ای پسر فاطمه به چشم

چون دید نامه آمده از سوی رهبرش

گویی هزار بال بر آمد زپیکرش

مرغ دلش پرید در آغوش گرم یار

جان گشت و بال زد به سر بامِ دلبرش

دیگر فضای خانه بر او تیره گشته بود

یک باره دست شست ز فرزند و همسرش

غیر از حسین در دو جهان دلبری نداشت

گویی برادر و پسر و همسری نداشت

او تشنه بود تشنه‌ی دریای سرخِ لا

سرمست گشته بود زسرچشمه‌ی ولا

دیگر وجود او همه پُر بود از حسین

سر تا قدم به شوق بلا بود مبتلا

آرام و مخفیانه زکوفه عبور کرد

با مسلم ابن عوسجه آمد به کربلا

در بین راه زمزمه‌ها داشت با حسین

پیوسته ذکر مرغ دلش بود یا حسین

در کربلا چو رو به خیام امام کرد

الحق که درس عشق و وفا را تمام کرد

بنهاد با ادب به حریم حسین رو

از دور بر امام زمان احترام کرد

قدر و مقام و عزّت و جاه و جلال بین

او را زخیمه دختر زهرا سلام کرد

آهی کشید و گفت مرا نیست این مقام

من کیستم که دخت بتولم کند سلام

خود را حبیب، در دو جهان سرفراز کرد

بر وی عزیز فاطمه آغوش باز کرد

تا راه یافت در حرم قرب اهل‌بیت

بر عرش و فرش و جنّت و فردوس ناز کرد

پیش از نماز ظهر به میدان کارزار

در موج خون حضور امامش نماز کرد

زیباتر از نماز شهادت دگر نداشت

افتاد روی خاک و سر از سجده برنداشت

او را سعادت ابدیت نصیب شد

وقت نماز ظهر فدای حبیب شد

آثار انکسار به روی حسین ماند

آری حبیب رفت و امامش غریب شد

تا شد سرِ حبیب به بالای نی بلند

بر پا صدای ولوله‌ای بس عجیب شد

نجوا هنوز زیر لبش داشت با حسین

گویی سر بریده‌ی او گفت یا حسین

قاتل سر حبیب به هر سو که می‌کشید

طفل حبیب همره او سخت می‌دوید

با قاتل پدر، پسر دل شکسته گفت

این سر چه کرده بود که تیغت زتن برید

شب تا صبح هر شب قرآن نمود ختم

کُشتی ورا به خاطر خوشحالی یزید

بر خود هماره لعن ابد را نگاشتی

داغ حبیب بر دل قرآن گذاشتی

ای کودکی که سوخته‌ای در تب حبیب

داری به یاد، خاطره از هر شب حبیب

سخت است دیدن سر بابا به نوک نی

امّ و اَبَم فدایی امّ و اب حبیب

دور سر حسین مکن گریه بر پدر

دیگر یزید چوب نزد بر لب حبیب

پیوسته گریه بهر حسین شهید کن

یاد از تنور خولی و چوب یزید کن

ای پیر پارسا که حسینِ مجسّمی

نامت حبیب باشد و محبوب عالمی

چون بحر پرخروشی و چون کوه سرفراز

در پیری از تمام جوانان مقدّمی

در این قصیده بوده یقینم که از کرم

الهام بخش طبع جگر سوز «میثمی»

عالم تمام، عالم حبّ الحسین توست

هر دل سفینه‌ی یم حبّ الحسین توست[1]