آنگاه شروع به خطبه می‌‌كند اما خطبه‌ای كه با ناله و اشك همراه نیست، خطبه‌ای كه با لرزش صدا و اضطراب همراه نیست، بلكه كوبنده و محكم است. آهنگ كلمات به كار گرفته شده برای حالات حماسی قرار داده شده است. زیرا معمولاً وقتی كسی بخواهد همراه با سوز و گداز خطبه بخواند كلماتی را انتخاب می‌‌كند كه به حروف قابل مد مانند «ین» و «اون» ختم شود نظیر «الْحَمْدُ لِلَّـهِ رَبِّ الْعالَمِين‏، باریء الخلائق اجمعین. مالِكِ يَوْمِ الدِّينِ‏، مبیر الظالمین» تا اگر صدایش گرفت و گریه گلویش را فشرد، با كشیدن حروف مد آن ضعف را جبران كند.

ولی زهرای مرضیه7 كلمات دیگری را انتخاب كرد كه كوچك‌ترین لرزش، اضطراب و تغییر حالت كاملاً در آن كلمات رخ می‌‌نمود. ایشان با صدای رسا گفتند:

«الْـحَمْدُ لِلَّـهِ عَلَى مَا أَنْعَمَ، وَ لَهُ الشُّكْرُ عَلَى مَا أَلْهَمَ، وَ الثَّنَاءُ بِمَا قَدَّمَ، مِنْ عُمُومِ نِعَمٍ ابْتَدَأَهَا، وَ سُبُوغِ آلَاءٍ أَسْدَاهَا، وَ تَمَامِ مِنَنٍ أَوْلَاهَا، جَمَّ عَنِ الْإِحْصَاءِ عَدَدُهَا وَ نَأَى عَنِ الْجَزَاءِ أَمَدُهَا وَ تَفَاوَتَ عَنِ الْإِدْرَاكِ أَبَدُهَا، وَ نَدَبَهُمْ لِاسْتِزَادَتِهَا بِالشُّكْرِ لِاتِّصَالِهَا وَ اسْتَحْمَدَ إِلَى الْخَلَائِقِ بِإِجْزَالِهَا وَ ثَنَّى بِالنَّدْبِ إِلَى أَمْثَالِهَا. . . »[1]

فعلاً هدف، بیان آهنگ كلمات، چینش آنها و حروفی است كه كلمات به آنها ختم می‌‌شود ـ که هر خواننده‌اي مي‌تواند تمرين کند و با حالت گريه و زاري و فشار گريه بر گلو اين کلمات را بخواند تا متوجه شود اين کلمات براي آن حالت‌ها مناسب نيست ـ مسلماً حضرت زهرا7 در آن حال كه خطبه می‌‌خوانده گریه نمی‌‌كرده، بلكه خطیبی قوی، حماسی و فصیح بوده كه كلمات و فرازها را یكی پس از دیگری با آهنگی رسا، بیان می‌‌كرده است.

[1] . احتجاج طبرسي، ج1، ص 253، احمد بن علی بن ابي طالب الطبرسي، انتشارات اسوه.