در تاريخ آمده است كه روزي معاويه، دشمن سرسخت امام علي7 به اتفاق فرزند نابكارش يزيد و عمرو بن عاص نشسته بود؛ در اين هنگام شخصي از مصر هديه‌ای (قاليچه نفيسي) آورد و به معاويه اهدا كرد. معاويه در آن روز پيشنهاد عجيبي به يزيد و عمرو بن عاص كرد، گفت: «هر يك از ما يك بيت شعر در شأن علي7 بگوييم و شعر هر كدام از ما، اگر از نظر ظاهر و معني، جالب و زيبا بود، اين هديه مال او باشد. »

يزيد و عمرو بن عاص پيشنهاد معاويه را پذيرفتند.

معاويه گفت:

يعني: «بهترين مردم بعد از پيامبر6، حيدر است؛ زيرا تمام مردم به منزله زمين هستند و علي7 به مثابة آسمان است»؛ هر چه بركت از زمين به دست مي‌آيد از آسمان است؛ زيرا اگر آسمان نبارد و آفتاب به زمين نتابد . . . هرگز از زمين چيزي روييده نخواهد شد و حقاً شعر خوبي سروده است.

عمرو بن عاص در مقابل او گفت:

يعني: «علي7 كسي است كه مثل معاويه، دشمن او، او را ستايش و تمجيد مي‌كند و فضيلت آن است كه دشمن به آن شهادت دهد؛ به ديگر سخن علي7 كسي است كه دوست و دشمن اعتراف به فضل او دارند و او را ستايش مي‌كنند.

يزيد گفت:

يعني: «علي7 همچون بانوي زيباروي و نمكيني است كه هووهاي او، به نيكي و بزرگواري او گواهي دهند، زيبايي آن است كه هووها به آن گواهي دهند. »

به هر حال شعر عمرو بن عاص از نظر شيوايي عبارت برنده تشخيص داده شد، و آن هديه، نصيب او گرديد.

واقعاً با این همه تعریف و تمجید و توصیف درباره حضرت زهرا3 در پایان ابوکر چه می‌‌خواهد بگوید؟ او چیزی برای گفتن ندارد. مردم در انتخاب رهبری الهی نقشی ندارند و این موضوع کراراً در خلال بحث‌‌های گذشته اشاره شده است.