* فَقالَ أَميرُالْمُؤمنينَ7: لاوَيْلَ لَكِ بَلِ الْوَيْلُ لِشانِئِكِ. ثُمَّ نَهْنِهی عَنْ وَجْدِكِ يَا ابْنَةَ الصَّفْوَةِ وَ بَقِيَّةِ النُّبُوَّةِ، فَمٰا وَنَيْتُ عَنْ دينی وَ لا أَخْطَأْتُ مَقْدُوری فَاِنْ كُنْتِ تُريدينَ الْبُلْغَةَ فَرِزْقُكِ مَضْمُونٌ وَ كَفيلُكِ مَأْمُونٌ وَ ما اُعِدَّ لَكِ أفْضَلُ مِمّٰا قُطِعَ عَنْكِ، فَاحْتَسِبِی اللّـهَ. 

«اميرالمؤمنين علی7 فرمود: وای بر تو نيست، بلكه وای بر كسی است كه به تو بغض دارد و با تو به بدی رفتار می‏كند. خود را از خشم باز دار، ای دختر پيغمبر برگزيده و ای يادگار نبوّت. در دينم عجز نشان ندادم و از آنچه بر آن توانايی داشتم كوتاهی نكردم، اگر به اندازۀ كفاف می‏خواهی روزی تو ضمانت شده است و متكفّل آن هم امين است و آنچه برای تو مهيّا شده بهتر از آن است كه از تو منع شده. پس به حساب خدا قرار ده.»

* فَقالَتْ3 : «حَسْبِی اللّـهُ» وَ اَمْسَكَتْ.  

در اينجا حضرت3 فرمود: خدا برای من كافی است. و ديگر چيزی نگفت. در روايت است كه ضمن صحبت‌های زهرا3 صدای مؤذن بلند شد كه در مسجد پيغمبر6 اذان می‏گفت و شهادت به وحدانيت و بعد شهادت به رسالت محمد6 در اينجا بود كه علی7 سرش را بلند كرد و به چهرۀ زهرا3 نگاه كرد و گفت من فرق نكرده‏ام من همان هستم كه در جبهه‏های جنگ مبارزه می‏كرد امّا آيا دلت می‏خواهد ديگر اين شهادت به رسالت پيغمبر را نه تو بشنوی و نه ديگران در طول تاريخ بشنوند؟ يعنی اگر من قيام كنم اسلام ضربه می‏خورد و چيزی از آن باقی نمی‏ماند.

من بايد حساب كار را تا قيامت بكنم و مصلحت اسلام را در نظر بگيرم. اينجا بود كه حضرت زهرا3 گفت: حالا ديگر من هم صبر می‏كنم برای اينكه اسلام و رسالت پيامبر6 در طول تاريخ باقی بماند پس ما اهل‏بیت با همۀ اين فشارها باز هم صبر می‏كنيم.

اين نكته را هم اينجا بگويم كه بعضی افراد كه مطلب را درست نفهميده‏اند فكر می‏كنند: حضرت زهرا3 نعوذ باللّه به علی7 تندی كرد. اصلاً اين طور نيست بلكه حضرت زهرا7 كه می‏داند در طول تاريخ اين نوع سؤالات مطرح است اين مسائل را مطرح می‏كند تا پاسخ شوهرش بيان شود و در طول تاريخ برای من و تو سؤالی باقی نماند نه اينكه حضرت زهرا3 نسبت به صبر و سكوت حضرت علی7 اشكال و شبهه‏ای داشته باشد.[1]

* * *

[1] . پایان گفتار آیهٔ الله مجتبی تهرانی.