در فرهنگ ناب اسلامی همان گونه که ظلم کردن مردود است، ظلم پذیری هم ممنوع است و حرام.

معمولاً صحبت از موضوع اول فراوان است ولی چندان سخنی از بخش دوم نیست؛ مگر به مناسبتی نظیر شرح جمله «هیهات مِنَّا الذلَّة» و مانند آن.

با نگاهی به آموزه‌‌های دینی بر همگان هویدا می‌‌شود که قبول ظلم، همان مقدار بد است که ستم به دیگران ناپسند است و از این جهت که هر دو آنها مورد نکوهش و غضب خداست فرقی بینشان نیست.

قرآن کریم می‌‌فرماید :

هر سخنی که باعث رنجش دیگران شود، ابرازش حرام است مگر در مورد کسی که ظالم است. مظلوم؛ اجازه بلکه وظیفه دارد که بیداد ستمگر را فریاد کند و داد خود بستاند ؛ «﴿لا يُحِبُّ اللَّـهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلاَّ مَنْ ظُلِمَ﴾؛ خدا هرگز دوست ندارد كسى با گفتار خود بدی‌هاى دیگران را آشکار کند مگر كسى که ستم دیده است. » چنین شخصی می‌‌تواند ظلمی که بر او رفته را فریاد کرده و بدی ستمگر را برملا کند.