این که فاطمه اطهر3 به قرآن تمسک نمود و فرمود: ﴿أَفَلاَ يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أَمْ عَلَى قُلُوبٍ أَقْفَالُـهَا﴾ سرش آن است که قرآن دارای چند ویژگی است:

قرآن حکیم؛ از مبدا تا منتها از آسیبِ سهو، نسیان، بطلان، جَعل، تحریف و مانند آن معصوم و مصون بوده و خواهد بود. زیرا مبدا چنین کلامی خداوند است که از لحاظ علم؛ ﴿لا يَعْزُبُ عَنْهُ مِثْقالُ ذَرَّةٍ فِي السَّماواتِ وَ لا فِي الْأَرْضِ﴾[1] می‏باشد، و از جهت صیانتِ از سهو؛ ﴿ما كانَ رَبُّكَ نَسِيًّا﴾[2] و ﴿في‏ كِتابٍ لا يَضِلُّ رَبِّي وَ لا يَنْسى‏﴾[3] است و مسیر چنین پیامی، سفیرانِ معصوم و فرشتگانِ مصونِ از گزندِ خطا قرار گرفته‏اند؛ ﴿في‏ صُحُفٍ مُكَرَّمَةٍ * مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ * بِأَيْدي سَفَرَةٍ * كِرامٍ بَرَرَةٍ﴾.[4]

منتهای نزول چنین کتابی قلبِ مطهّر انسان کامل، سیّد انبیا و مرسلین علیهم آلاف التحیّه و الثناء می‏باشد که هم در اصلِ تلقّی وحی معصوم است؛ ﴿وَ إِنَّكَ لَتُلَقَّى الْقُرْآنَ مِنْ لَدُنْ حَكيمٍ عَليمٍ﴾[5]، هم در حفظ و نگهداری آن از آسیبِ نسیان مصون است؛ ﴿سَنُقْرِئُكَ فَلا تَنْسى‏﴾[6]، هم در ابلاغ و املای آن از هرگونه کاهش یا افزایش منزّه می‏باشد؛ ﴿ما يَنْطِقُ عَنِ الْـهَوى‏ * إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحى‏﴾.[7]

قلمرو ارسال چنین پیام آسمانی تا افکار و قلوبِ جامعة انسانی نیز از تصرّف مُحرِّفان و سُلطة اهریمانِ کژراهه محفوظ خواهد بود؛ به طوری که محتوای معارف الهي در قالب قرآن مجید به طور صحیح به امّت اسلامی می‏رسد تا حجّت خدای منّان، بالغ، و احتجاج دیگران، داحض شود.

اگر تبدیل، تحریف، تفسیر به رای و مانند آن رخ دهد، در خارج از محدودة وحی بوده و در اثر سوء اختیار خود شخص است که هیچ‏گونه آسیبی به نزاهت قرآن از هرچه غیر وحی است، نمی‏رساند؛ ﴿فَإِنَّهُ يَسْلُكُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ رَصَداً * لِيَعْلَمَ أَنْ قَدْ أَبْلَغُوا رِسالاتِ رَبِّهِمْ وَ أَحاطَ بِما لَدَيْهِمْ وَ أَحْصى‏ كُلَّ شَيْ‏ءٍ عَدَداً﴾.[8]

[1] . سورة سبا، آیة 3.

[2] . سورة مریم، آیة 64.

[3] . سورة طه، آیة 52.

[4] . سورة عبس، آیات 13ـ 16.

[5] . سورة نمل، آیة 6.

[6] . سورة اعلی، آیة 6.

[7] . سورة نجم، آیات 3 ـ 4.

[8] . سورة جنّ، آیات 27 ـ 28.