قرآن حکیم همان‏طوری که شفا را در پرتو ادراک صحیح معارف آسمانی و ایمان به تمام ره‏آورد پیامبرانِ الهی و امتثال احکام اسلامی می‏داند، بیماری را، اثر جهل و عدم ادراک درست مَعالی وحی و فقدان اعتقاد به ره‏آورد انبیا: و ترک امتثال دستورهای دینی آنان می‏داند. چون روح انسان مقدّم بر بدن او بوده، تن بشر، فرعِ جانِ مجرّدِ اوست، لذا سلامتِ روح مهم‏تر از سلامت بدن و همچنین بیماریِ دل، شدیدتر از مرض بدن می‏باشد، چنان‏که امیرالمومنین حضرت علی بن ابی‏طالب7 در این‏باره می‏فرماید : «. . . أَشَدُّ مِنْ مَرَضِ الْبَدَنِ مَرَضُ الْقَلْبِ؛ أَلَا وَ إِنَّ مِنْ صِحَّةِ الْبَدَنِ تَقْوَى الْقُلُوب‏».[1]

از این جهت، شناختِ بیماری روح و معرفتِ دارویِ آن و آشنایی باکیفیّتِ درمان، تا نیل به شفای کامل، از بهترین رهنمودهای قرآن کریم است، لذا نمونه‏هایی از مرض دل بازگو می‏شود تا راه علاج آن از قرآن مجید استنباط شود.

[1] . همان، حکمت 388.