اما این «إِنَّمَا» كه حصر است و «اَهْلَ الْبَیتِ» كه منصوب است، یا به نداء منصوب است، یا علی المدح منصوب است، نشان می‌دهد كه این اراده مستمر نسبت به این ذوات قدسی بر دو امر استقرار كرده، یكی اذهاب رِجس یكی تطهیر. یك وقت است چیزی، مثل دست كسی یا لباس كسی خونی شده انسان می‌شوید، عین را زائل می‌كند، ولی اثرش مانده این اثر برای تطهیر است. اما ازالة عین می‌شود اذهاب، و اثرزدایی می‌شود تطهیر، اگر چیزی بویی داشت، رنگی داشت، طعمی داشت، و عین رفت ولی آن امور ماند، باید آنها هم تطهیر بشود لذا هم اذهاب رجس است هم تطهیر آثار.