آنگاه اعلان كرد تا مردم اجتماع كنند، و مردم جمع شدند و ابوبكر بر فراز منبر رفته و پس از حمد و ثناى خدا گفت:

اى مردم، این چه حالتى است كه با هر حرفى آرزوئى است؟ این آرزوها در عهد پیامبرتان كجا بود. پس هركسى كه شنیده بگوید و هر كه شاهد بوده صحبت كند. بلكه این قضیه همچون قضیه‏ى روباهى مى‏ماند كه شاهدش دُمش بود![1] خدا او را لعنت كند و لعنت كرده است! ملازم هر فتنه‏اى است و مى‏گوید: «فتنه را بحال اولى برگردانید». طالب فتنه است بعد از آن كه كهنه شده همچون ام‏طحال مى‏ماند كه محبوب‌ترین اهلش نزد او گمراه است.

آگاه باشید اگر خواسته باشم بگویم مى‏گویم، و اگر تكلم نمایم مطلب را آشكار مى‏كنم. ولى تا زمانى كه رهایم كرده باشند من سخن نمى‏گویم. از بچه‏ها كمك مى‏گیرند و زنان را به یارى مى‏طلبند.

اى انصار! صحبت سفیهان شما به من رسیده است. قسم به خدا سزاوارترین مردم به رعایت عهد رسول خدا شمائید. شما كسانى هستید كه پیامبر به سوى شما آمد و شما او را پناه دادید و یارى نمودید، و امروز شما از همه سزاوارترید كه عهد او را پاس دارید.

و بعد از این همه، فردا صبح براى گرفتن هدیه‏ها بیایید! من كسى هستم كه پرده‏اى را نمى‏درم و دست و زبانى را بلند نمى‏كنم مگر بر كسى كه سزاوار آن باشد! والسلام.

[1] . اشاره به یك ضرب‏المثل عربى است و معنایش این است كه: شاهدى بر مدعایش جز بعض و جزء خویش ندارد.