سپس فاطمه زهرا3 به سوى خانه مراجعت نمود در حالى كه امیرالمؤمنین7 انتظار بازگشت حضرت را مى‏كشید و منتظر از راه رسیدن آن بانو بود. چون حضرت نزد امیرالمؤمنین7 رسیدند و وارد خانه شدند خطاب به امیرالمؤمنین7 عرض كردند:

اى پسر ابوطالب! آیا مانند جنین در رحم نشسته‏اى، و مثل اشخاص متهم در خانه جاى گرفته‏اى؟ تو بال هاى بازان شكارى را مى‏شكستى، و اكنون پرِ پرندگان بى‏بال و پر، بر تو تأثیر كرده است؟! این پسر ابوقحافه است كه با قهر و غلبه بخشش پدرم و ذخیره‏ى دو پسرم را مى‏گیرد.

او با جدیت تمام به مبارزه‏ى من برخاسته، و او را با دشمنى هرچه بیشتر در مقابل صحبت‌هایم یافتم. تا آنكه انصار یارى خود را و مهاجران كمكشان را از من بازداشتند و چشمانشان را در یارى من بستند، و در نتیجه نه دفاع‏كننده‏اى هست و نه منع ‏كننده ‏اى!

با سینه‏اى پر از خشم كه فروخورده بودم از منزل خارج شدم، و با خوارى به خانه بازگشتم. روى خود را به ذلت افكندى هنگامى كه صلابتت را سست نمودى. تو گرگان را از هم مى‏دریدى، ولى اكنون خاك را فرش خود قرار داده‏اى! نه گوینده‏اى را از كلام بازداشتى و نه از باطلى منع نمودى، و من اختیارى از خود ندارم.

اى كاش قبل از این لحظه و قبل از خواریم مى‏مُردم. عذر من به درگاه خداوند همین بس كه ابوبكر متجاوز بود و من مى‏خواستم از تو حمایت كرده باشم. اى واى بر من در هر صبحگاه! و واى بر من در هر شامگاه! تكیه‏گاه‌ها از بین رفت و بازو سست گردید. شكایت خود را به پدرم مى‏نمایم، و انتقام از ستم آنان را از خداوند مى‏خواهم. خداوندا! تو در قدرت و قوت بر منع از آنان قوى‏تر هستى و عذاب و عقوبت تو سخت‏تر است.