در سیره عملی، ائمه اطهار7، برای همسایگان و مردم ارزش زیادی قائل بودند. برخی از رفتارها و سخنان حضرت فاطمه3 ناظر بر این است که ایشان تا چه اندازه به اطرافیان و همسایگان خود اهمیت می‌دادند تا جایی که ایشان هنگامی که شب تا بامداد به دعا و عبادت مشغول بودند در سراسر دعای خویش برای خود چیزی از خداوند طلب نمی‌‌کردند و فقط برای همسایگان و مومنان دعا می‌فرمودند.[1]

همچنین از امام حسن مجتبی7 نقل شده است، مادرم را دیدم که همواره برای همسایگان، برادران اسلامی و مردم مسلمان دعا می‌کردند، خطاب به مادرم گفتم : مادرجان، چرا برای خودت دعا نمی‌‌کنی ؟ حضرت زهرا3 پاسخ داد: «الجار ثم الدّار؛ اول همسایه، سپس خانه خود»[2]

[1] . ابوالفضل موسوی گرمارودی، همان.

[2] . محمد دشتی، همان.