آن‌گاه، مولای متقیان علی7 با این کلمات بانوی غصه دارش را نوازش می‌دهد:

«(فاطمه جان) هرگز بر تو سختی و ناگواری نیست، همه ناگواری‌ها از آن دشمن بدخواه شما است.

غم و اندوهتان را فرو نشانید ای دختر برگزیده عالمیان و یادگار پیامبر آخر الزمان! من که در دینم هرگز سستی نورزیده‌ام و از حد توانم هیچگاه دور نشده‌ام.

اگر مقصود شما روزی به قدر کفاف است آن را خدای مهربان ضمانت فرموده است و خدا ضامن استواری است.

و آنچه را که برای شما (در آخرت) مهیا و آماده شده است بسی برتر از آن است که از دست شما گرفته‌اند بنابراین صلاح است که مسئله را به خدا واگذارید.»

آن بانوی بزرگ اسلام که پدر و مادر ما فدایش باد فرمود:

«حسبی الله، خدا مرا بس است و دیگر سخنی نفرمود.»[1]

[1] . بحار الانوار ، جلد 43 ، ص 148 ، حدیث 4 به نقل از مناقب ابن شهر آشوب ، ترجمه سید جعفر شهیدی.