اینکه سیوطی گمان کرده که این دو آیه به خاطر جمله «استثناء» دلالت بر انقطاع داشته و در نتیجه معتقد شده که دو آیه مذکور در روایت این دو آیه را نسخ کرده و عذاب را برای اهلش و بهشت را برای اهلش دائمی نموده صحیح نیست. علاوه، در این جا اضافه می‌کنیم که مساله نسخ در مثل عقاب و ثواب اخروی با هیچ عقل و نقلی منطبق نیست.
و نیز در همان کتاب آمده که اسحاق بن راهویه از ابی هریره روایت کرده که گفت:
روزی خواهد آمد که دیگر احدی در جهنم نماند و همه از آن بیرون شوند. آن گاه این آیه را تلاوت کرد: ﴿ فأما الذین شقوا﴾.[1]
و نیز در همان کتاب است که ابن منذر و ابوالشیخ از ابراهیم روایت کرده‌اند که گفته است: هیچ آیه‌ای در قرآن برای اهل آتش امیدوار کننده‌تر از این آیه نیست که می‌فرماید:
﴿ خالدین فیها ما دامت السّماوات و الارض إلا ما شاء ربُّک ﴾، آن گاه اضافه کرده که ابن مسعود گفته: بر دوزخ زمانی فرا رسد که درهایش بسته شود.[2]
و در تفسیر برهان از حسین بن سعید در کتاب زهد و او به سند خود از حمران روایت کرده که گفت: خدمت امام صادق7 عرض کردم: شنیده‌ایم که روزی خواهد آمد که درهای جهنم به هم می‌خورند، فرمود: نه، به خدا سوگند جهنم جای همیشگی است. عرض کردم: آخر در آیه شریفه ﴿ خالدین فیها ما دامت السماوات و الارض الاَّ ما شاء ربُّک ﴾ فرمود: این استثناء مربوط به
بعضی از دوزخیان است که بطور موقت در آنجا عذاب می‌بینند و بعدا بیرون می‌آیند.[3]
[1] . الدر المنثور ، ج3، ص 350.
[2] . الدر المنثور ، ج3، ص 350.
[3] . البرهان، ج2، ص 233.
