آیا اگر از گناه اجتناب کنیم و منتظر واقعی باشیم، امام زمان4 به ما سر می‌زند؟

قطعاً گناه کردن، مهم‌ترین علت محرومیت از عنایات امام زمان4 است، ‌امام مهدی4 نیز در توقیع شریفشان به شیخ مفید می‌فرماید: «ما را از ایشان (شیعیان) چیزی محبوس نکرده است، مگر گناهان و خطاهایی که از ایشان به ما می‌رسد و ما آن را ناخوش می‌داریم و از ایشان نمی‌پسندیم».

آیت الله بهجت نیز بیان فرموده‌اند: ‌اگر بفرمایید چرا به آن حضرت دسترسی نداریم، جواب شما این است که چرا به انجام واجبات و ترک محرمات ملتزم نیستید؟ او به همین از ما راضی است؛ زیرا؛ «اورع الناس من توّرع عن المحرمات»؛ پرهیزکارترین مردم کسی است که از کارهای حرام بپرهیزد، ترک واجبات و ارتکاب محرمات، حجاب و نقاب دیدار ما از آن حضرت است. [1]

بنابراین اگر ما از گناه اجتناب کنیم و منتظر واقعی باشیم، به مقامی می‌رسیم که غیبت و حضور بر ایمان فرقی ندارد، امام سجاد7 به ابوخالد کابلی می‌فرماید: «ای ابوخالد! به درستی که مردم زمان غیبت حضرت مهدی4 آنان که معتقد به امامت هستند و در انتظار ظهور او به سر می‌برند، با فضیلت‌ترین مردم همه زمان‌ها هستند؛ به دلیل اینکه خداوند متعال علم و فهمی به آنها عنایت کرده که غیبت در نزد آنها به منزله ظهور و مشاهده گشته است.2

از این رو، در حدیث دیگری امام جعفر صادق7 می‌فرماید: «هر کس دوست دارد که از یاران حضرت قائم4 شود؛ باید که منتظر باشد و در عین حال به پرهیزکاری و اخلاق نیکو مشغول شود. بنابراین اگر کسی ترک گناه کند و منتظر امامش باشد، از یاران واقعی حضرت به شمار می‌آید، آن گاه اگر بزرگترین توفیق الهی او را دریابد، غیبت و ظهور حضرت برایش تفاوت نخواهد داشت.

[1] و 2. باشگاه خبرنگاران.