آیهٔ الله مکارم شیرازی در تفسیر نمونه درباره سعادت و شقاوت افراد چنین آورده است؛

﴿ يَوْمَ يَأْتِ لاَ تَکَلَّمُ نَفْسٌ إِلاَّ بِإِذْنِهِ فَمِنْهُمْ شَقِيٌّ وَ سَعِيدٌ ﴾[1]

آن روز که (قیامت) فرا رسد هیچکس جز به اجازه او سخن نمی‌گوید گروهی از آن‌ها شقاوتمندند و گروهی سعادتمند (گروهی بدبختند و گروهی نیکبخت).

﴿ فَأَمَّا الَّذِينَ شَقُوا فَفِي النَّارِ لَهُمْ فِيهَا زَفِيرٌ وَ شَهِيقٌ‌ ﴾[2]

اما آن‌ها که شقاوتمند شدند در آتش‌اند، و برای آن‌ها زفیر و شهیق (ناله‌های طولانی دم و باز دم) است.

﴿ خَالِدِينَ فِيهَا مَا دَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَ الْأَرْضُ إِلاَّ مَا شَاءَ رَبُّکَ إِنَّ رَبَّکَ فَعَّالٌ لِمَا يُرِيدُ ﴾[3]

جاودانه در آن خواهند ماند، تا‌ آسمان‌ها و زمین بر پاست، مگر آنچه پروردگارت بخواهد که پروردگارت هر چه را اراده کند انجام می‌دهد.

﴿ وَ أَمَّا الَّذِينَ سُعِدُوا فَفِي الْجَنَّةِ خَالِدِينَ فِيهَا مَا دَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَ الْأَرْضُ إِلاَّ مَا شَاءَ رَبُّکَ عَطَاءً غَيْرَ مَجْذُوذٍ ﴾[4]

اما آن‌ها که سعادتمند شدند د ربهشت جاودانه خواهند بود، مادام که آسمان‌ها و زمین بر پاست مگر آنچه پروردگارت بخواهد، بخششی است قطع نشدنی!

[1] . سوره هود، آیه 105

[2] . سوره هود، آیه 106

[3] . سوره هود، آیه 107

[4] . سوره هود، آیه 108