جالب اینکه در آیات فوق «شَقوا» به عنوان فعل معلوم «و سُعدوا» به عنوان فعل مجهول آمده است.[1]

این اختلاف تعبیر شاید اشاره لطیفی به این نکته باشد که انسان راه شقاوت را با پای خود می‌پیماید، ولی برای پیمودن راه سعادت تا امداد و کمک الهی نباشد و او را در مسیرش یاری ندهد پیروز نخواهد شد و بدون شک این امداد کمک تنها شامل کسانی می‌شود که گام‌های نخستین را با اراده و اختیار خود برداشته‌اند و شایستگی چنین امدادی را پیدا کرده‌اند. (دقت کنید).

[1] . سعدوا از ماده سعد می‌باشد که به عقیده گروهی از ارباب لغت فعل لازم است و مفعول نمی‌گیرد، ‌بنا بر این صیغه مجهول ندارد و لذا ناچار شده‌اند که آن را مخفف از سعدوا (فعل مجهول از باب افعال) بدانند، ولی بطوری که آلوسی در روح المعانی در ذیل آیه از بعضی از ارباب لغت نقل کرده فعل ثلاثی آن نیز متعدی است و سعده الله و مسعود گفته می‌شود بنابراین نیازی نیست که مااین فعل مجهول را از باب افعال بدانیم. (دقت کنید).