آیا دیدن امام زمان4 دارای شرایط خاصی است و نصیب هر کسی می‌شود؟ و آیاندیدن آن حضرت مصلحتی دارد؟

دیدن امام زمان4 در عصر غیبت کبری ممکن است و اگر کسی توفیق یابد، سعادت بزرگی نصیبش شده است، اما همه سعادت این نیست که انسان شبانه روز تلاش کند و خواهان دیدن امام باشد، ‌البته دیدن حضرت سبب نمی‌شود که انسان گناه نکند؛ زیرا برخی انسان‌‌های معاصر دیگر امامان7 با وجود دیدن امام معصوم باز هم گناه می‌کردند و حتی گاهی با آن‌ها مخالفت می‌کردند.

دیدن حضرت تأیید بر کردار درست انسان نیست؛ اگر چه نصیب هر کس نمی‌شود، ‌ندیدن حضرت هم دلیل بر خرابی اعمال نیست، بسیاری از بزرگان، ‌علما و مجتهدان، امام زمان4 را ندیدند، ‌ولی چه بسا افرادی که مسلمان هم نبودند، ولی چون به مقام اضطرار رسیدند، حضرت از آن‌ها دست گیری کرده و از این جهت امام را دیده باشند. مهم این است که اگر ما او را نبینیم، ‌او ما را می‌بیند و همین اعتقاد برای ترک گناه کافی است.

احمد بن حسن بن ابی صالح خجندی، ‌مدتی در جست و جوی امام زمان4 شهرها را می‌گشت و بسیار جدی بود واصرار داشت که به حضور آن حضرت مشرف شود، عاقبت نامه‌ای از طریق حسین بن روح به این مضمون برای حضرت مهدی4 نوشت: «دل من، شیفته جمال تو گشته و همواره در فحص و طلب تو می‌کوشم، تمنا دارم جوابی مرحمت فرمایید که قلب من ساکن شود و دستوری در این باره فرمایید. »

جواب آمد: «هر کس در خصوص من جست و جو و تجسس کند، مرا می‌باید و هر کس مرا بیابد، به دیگران بنماید و هر کس مرا به دیگران بنماید، مرا به کشتن دهد و هر کس مرا به کشتن دهد، مشرک شود. [1]

بنابراین، احتمال دارد که به صلاح ما نباشد آن حضرت را ملاقات کنیم، چه بسا دیدار حضرت مایه عجب، تکبر و خود پسندی ما شود که خود مایه هلاکت انسان است.

[1] . فرهنگ نیوز، به نقل از کتاب مهدویت ، پرسش‌ها و پاسخ‌ها.