«خلود» در اصل لغت به معنی بقای طولانی و هم به معنی ابدیت آمده است، بنابراین کلمه خلود به تنهایی دلیل بر ابدیت نیست، زیرا هر نوع بقاء طولانی را شامل می‌شود.

ولی در بسیاری از آیات قرآن با قیودی ذکر شده است که از آن به وضوح مفهوم ابدیت فهمیده می‌شود، مثلا در آیات 100 توبه، 11 طلاق و 9 تغابن، در مورد بهشتیان تعبیر به خالدین فیها أبدا می‌کند، که این تعبیر مفهومش ابدیت بهشت برای این گروه‌ها است، و در آیات دیگری مانند 169 نساء و 23 جن، درباره گروهی از دوزخیان همین تعبیر خالدین فیها أبدا دیده می‌شود که دلیل بر جاودانگی عذاب آن‌ها است.

تعبیرات دیگری مانند ﴿مَاکِثِينَ فِيهِ أَبَداً﴾ در آیه 3 کهف، ﴿لاَ يَبْغُونَ عَنْهَا حِوَلاً﴾ در آیه 108 سوره کهف و مانند اینها نشان می‌دهد که به طور قطع گروهی از بهشتیان و دوزخیان جاودانه در نعمت یا در عذاب خواهند ماند.

بعضی که نتوانسته‌اند اشکالات خلود و جاودانگی مجازات را به نظر خود حل کنند ناچار دست به دامن معنی لغوی آن زده و آن را به معنی مدت طولانی گرفته‌اند، در حالی که تعبیراتی نظیر آیات فوق تاب چنین تفسیری را ندارد.

برای توضیح بیشتر نظر شما را به بحث زیر معطوف می‌داریم: