امیرمؤمنان7 می فرماید:

«عاقبة الصّدق نجاة و سلامة»[1] 

فرجام راستگویی، ‌نجات و سلامت است.

اگر انسان راستگو بود و به این وصف شناخته شد، مورد اعتماد مردم قرار می‌گیرد و آنان، سخن او را درست می‌شمارند و می‌پذیرند، در این صورت، اگر برای شخص صادق، گرفتاری پیش بیاید، امتیاز راستگویی ، سبب نجات او می‌شود و از گرفتاری و خطر به سلامت می‌گذرد.

البته در جایی که راستگویی خطر مهم‌تری برای او یا دیگران به بار می‌آورد، راست گفتن واجب نیست و در صورت امکان باید توریه کرد. گرچه راستگویی در هر حال مایه نیک فرجامی و نجات از عذاب الهی خواهد بود.

[1] . شرح غرر الحکم، ج4، ص 363.