راوى گوید: آنگاه ام‏سلمه سر خود را از حجره‏اش بیرون آورد و گفت:

«آیا به مِثل فاطمه‏اى كه دختر رسول خداست، این حرفها زده مى‏شود؟! در صورتى كه او حوریه‏اى بین انسان‌ها، و اُنس براى نفس پیامبر است. در آغوش پیامبران تربیت یافته و نزد ملائكه دست به دست گردیده و در دامان زنانِ پاك رشد نموده و به بهترین وجهى در وجود آمده و به نیكوترین صورت تربیت شده است.

آیا گمان مى‏كنید پیامبر میراثش را بر او حرام نموده و او را از این مسئله آگاه ننموده است؟ با اینكه خداوند به او فرموده: «و خانواده‏ى نزدیك خود را از مخالفت احكام الهى بترسان».[1] آیا مى‏شود پیامبر به فاطمه این مسئله را فرموده باشد ولى او مطالبه‏ى ارث نماید؟!! و حال آنكه او بهترین زنان، و مادر سرآمد جوانان و همتاى مریم دختر عمران، و همسر شیر شجاعان است. فاطمه‏اى كه با پدرش رسالت‌هاى پروردگار، پایان یافت.

قسم به خدا! پیامبر نسبت به او در گرما و سرما دلسوزى مى‏كرد و دست راست خود را زیر سر او مى‏نهاد و روانداز او را دست چپش قرار مى‏داد. عجله نكنید كه پیامبر ناظر گمراهى شماست و بر خدا وارد مى‏شوید. واى بر شما و به زودى خواهید دانست.»[2]

[1] . وَ اَنذِر عَشیرتَکَ الاَقرَبین، سوره‏ى شعرا: آیه‏ى 214.

[2] . راوى مى‏گوید: أم‏سلمه در آن سال- بخاطر این سخنان- از سهمیه‏ى سالانه‏اش محروم شد