انسان در اثر عبادت و بندگى خداوند متعال، می‌‌تواند به جایى برسد كه مظهر اراده حق و واسطه فیض الهى گردد؛ این ثمره عبودیت و اطاعت كامل از ذات اقدس الهى است چنانچه خود در حدیث قدسى مى‌‌فرماید: «یابن آدم انا اقول للشىء: كن فیكون، اطعنى فیما امرتك اجعلك تقول للشىء كن فیكون».[1] یعنى: «فرزند آدم . . . مرا اطاعت كن تا تو را چنان نمایم كه (به عنایت من) هر آنچه را اراده كنى همان شود».

امام صادق هم می‌‌فرماید: « العبودیه جوهرة كنهُهَا الربوبیّه ».[2]

یعنى: بندگى خداوند گوهرى است كه نهایت و باطن آن فرمانروایى بر موجودات است.

اولیاء خداوند متعال، كه در راه بندگى و اطاعت گوى سبقت را از دیگران ربوده و این راه را خالصانه پیموده‌‌اند هم در زندگى پربركت خویش و هم بعد از آن، منشا كرامات و عنایاتى بوده‌‌اند كه آثار یك عمر اخلاص و وارستگى آنها است.

از دیر زمان آستان قدس فاطمى منشا هزاران كرامت و عنایت ربانى بوده است. و چه قلب‌هاى ناامیدى كه سرشار از امید به فضل و كرم الهى، و چه دست‌هاى تهى كه سرشار از رحمت ربوبى و چه انسان‌هایى بریده از همه جا، و ناامید از همه كس، كه با دلى شاد و روحى پیوسته به ابدیت، از درگاه پرفیض و كرم این كریمه اهل بیت: برگشته و براى خود زندگیى براساس ایمانى مستحكم به ولاى اولیاء حق، بنا نهادند.

این‌ها همه، نشانه بزرگى عظمت روح آن بنده شایسته، و پیوسته به منبع فیض و كرم بى‌پایان خداى فیاض و كریم است.

[1] . مستدرك الـوسائل، ج 2، ص 298.

[2] . مصباح الشـريعه، باب 100، (نقل از ميزان الحكمه).