در آیة شریفه می‌فرماید: إِنَّما یرِیدُ اللَّـهُ: جز این نیست که مىخواهد خدا، لِیُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ: تا ببرد از شما پلیدى از گناه را، أَهْلَ الْبَیتِ: اى اهل بیت پیغمبر، وَیُطَهِّرَكُمْ تَطْهِیراً: و پاك گرداند شما را از معاصى پاك گردانیدنى.
به اتفاق جمیع امّت، مراد از «اهل البیت» آل پیغمبرند، پس «ال» در كلمه (البیت) براى عهد باشد، و خلاصه معنى آنكه: اى اهل‌بیت پیغمبر، اراده الهى تعلق یافته به اینكه خطیئات و سیئات و آثام را از شما دور، و شما از خطا و سهو و گناه - چه صغیره و كبیره - منزه و معصوم باشید. و احادیث خاصه و عامه وارد شده كه آیه شریفه در حق خمسه طیبه نازل شده:
1 . احمد بن حنبل، در مسند خود از عطاء بن رباح، از ام سلمه نقل می کند: كه روزى حضرت فاطمه3 طعامى پخته نزد حضرت پیغمبر آورد خانه من، حضرت فرمود: اى نور دیده، على7 را با دو فرزند خود به طلب تا با من این طعام تناول كنند. چون حاضر شدند، همه از آن تناول كردند، جبرئیل نازل و این آیه آورد ﴿إِنَّما یرِیدُ اللَّـهُ . . . ﴾ پس آن حضرت كسائى بر ایشان انداخت فرمود: «اللّهمّ هؤلاء اهل بیتى و خاصّتى اللهمّ فاذهب عنهم الرّجس و طهّرهم تطهیرا » ام‌سلمه گوید: چون این دعا از حضرت شنیدم گفتم: یا رسول اللّه! من هم با شما هستم؟ حضرت فرمود: تو رتبه اهل بیت من را ندارى، اما زنى نیكو كردارى.[1]
2 . ابوالحسن اندلسى كه جامع صحاح است، مضمون این حدیث را در جامع نقل نموده.[2]
3 . در مجمع ابو سعید خدرى، و انس بن مالك، و وائلهٔ بن اسقع، و ام‌سلمه، و عایشه نقل نمودهاند؛ كه آیه مختص است به رسول خدا و حضرت على و فاطمه و حسن و حسین:.[3]
4 . در تیسیر، انس بن مالك از حضرت پیغمبر روایت نموده كه: وقت نماز صبح به در خانه حضرت فاطمه3 بگذشتى و فرمودى « الصّلوة. انّما یرید الله لیذهب عنكم الرّجس . . . » .[4]
5 . ابو القاسم حسكانى (الحاكم) به اسناد خود از حضرت امام حسن7 روایت نموده چون آیه تطهیر نازل شد، جمع فرمود حضرت رسول خدا6 ما را با خود در زیر كساء خیبرى، پس فرمود: « اللّهمّ هؤلاء اهل بیتى و عترتى»[5] و روایات كافى است در اختصاص آیه شریفه به آل عبا: .
[1] . تفسير برهان، ج 3، ص 320 روايت 35 به نقل از احمد بن حنبل.
[2] . مدرك قبل صفحات 323 و 324 روايات 55 و 56 و 57 و 58.
[3] . تفسير مجمع البيان، ج 4، ص 356.
[4] . شواهد التنزيل، ج 2، ص 10 تا 15، و روايات 637 تا 644 به نقل از انس بن مالك.
[5] . شواهد التنزيل (چ بيروت 1393 هجرى)، ج 2، ص 17، شماره 649.
