راستگویی، با همه قداست و ارزشی که دارد، اما باید توجه داشت که گاهی، مایه دردسر، ‌ضرر و فساد می‌گردد، که از دیدگاه اسلام کاری نادرست و ممنوع است؛ زیرا درباره‌ای از موارد بر اثر راستگویی، اسرار کشف می‌شود و در نتیجه، منشأ درگیری، فتنه انگیزی و گاه منجر به قتل و خونریزی می‌گردد، در این موارد، دروغ غائله را فرو می‌نشاند و از بروز اختلاف و درگیری جلوگیری می‌کند. پیامبر اکرم فرمود:

«ثلاث یقبحُ فیهنّ الصّدق: ‌النمیمة و اخبارک الرجل عن اهله بما یکرهه، و تکذیبک الرجل عن الخبر»[1]

راستگویی در سه چیز ناپسند است: ‌سخن چینی، سخن گفتن با مرد درباره همسرش به چیزی که او را ناخوش آید، و تکذیب خبری که شخص می‌دهد.

همچنین امام صادق7 فرمود:

«اگر درباره مسلمانی از یک مسلمان سؤال شد و او راست بگوید و (به واسطه راستگویی) ضرری به آن مسلمان وارد سازد، از دروغگویان نوشته می‌شود و اگر کسی درباره مسلمانی از یک مسلمان سؤال کند و او دروغ بگوید و (به واسطه دروغگویی) منفعتی به او برساند، نزد خدا از راستگویان نوشته می‌شود. »[2]

معنای این روایت این است که مؤمن باید موقعیت سنج و زیرک باشد، و نسبت میان سخن و سود آن را بسنجد و طرف با اهمیت را برگزیند نه اینکه برای سود جویی فردی یا گروهی، دروغ بگوید.

[1] . بحار الانوار، علامه مجلسی، ج71، ص 9.

[2] . همان.