در انجا به نقل سخنان استاد مصطفی ابراهیمی مدرس حوزه و دانشگاه درباره موضوع صدق و کذب می‌پردازیم:

صداقت و راستی از خصوصیات عالی اخلاق انسانی است که در آموزه‌های اسلامی از زمینه‌های اساسی ارجمندی و نیک بختی انسان شناخته شده است. پیشوای صادقان و مولای متقیّان7، صداقت را ارجمندترین و والاترین صفت، معرّفی کرده و از راستگویی به عنوان اساس هر نوع اصلاح فردی و اجتماعی نام برده است:

« الصّدق صلاحَ کُلْ شیء ».[1]

راستگویی مایه صلاح هر چیز است.

در مقابل، کذب و دروغگویی را ریشه همه فسادها و سرچشمه همه تباهی‌ها دانسته است.

دروغگویی موجب تباهی هر چیز است.[2]

بنابراین اگر همه فعالیت‌ها و اقدامات انسان بر صدق و راستی بنا نهاده شود و از هرگونه ناراستی پیراسته باشد، زمینه‌های نیک بختی و گران قدری برای او فراهم می‌گردد؛ چنان که گشوده شدن دریچه‌های سعادت و بهروزی به سوی جامعه بشری، جز با استوار کردن پایه صداقت میّسر نمی‌شود. به همین جهت حق تعالی مؤمنان را در کنار فراخوانی به تقوا، به همراهی با صادقان نیز فرمان می‌دهد:

﴿ یا اَیَها الَّذینَ آمنوا اتَّقوا اللهَ و کُونُوا مَعَ‌ الصّادِقین ﴾.[3]

ای کسانی که ایمان آورده‌اید! از خدا بپرهیزید و با صادقان باشید. مقصود از صادقان در این آیه شریفه کسانی‌اند که در اندیشه و پندار و گفتار و کردار و در نهان و آشکار وجودشان ذره‌ای دروغ و ناراستی راه ندارد و وجودشان سراسر صدق و راستی است.

[1] . عبد الواحد بن محمد تمیمی آمدی؛ غرر الحکم و درر الکلم، مقدمه و تعلیق میر جلال الدین حسینی ارموی، (چاپ پنجم، تهران: انتشارات دانشگاه تهران، 1373) ح2، ‌ص 371.

[2] . همان، ج1، ‌ص 281.

[3] . سوره توبه، آیه 119.