با توجه به آنچه مورد بررسی قرار گرفت، به این نتیجه می‌رسیم تعاون و یاری دیگران در مكتب اسلام، به عنوان یكی از ضرورت‌های تفكر هنجاری مورد توجه قرار دارد. گذشته از آیات قرآن و احادیث ائمّه اطهار:، كه مبانی نظری تعاون، دیگریاری و تأمین اجتماعی اقشار محروم جامعه را به اثبات می‌رساند، تعاون و دیگر یاری در سیره عملی ائمّه هدی: نیز جایگاه بلندی دارد.
با تتبّع در كتب تاریخ و سیره، درمی یابیم كه پیشوایان دین: برای تأمین نیازمندی‌های آحاد جامعه، به صور گوناگون اقدام نموده‌اند. به دلیل آنكه مشكلات و گرفتاری‌ها به طور طبیعی گه گاه به سراغ هر انسانی می‌آیند، یك سلسله از اقدامات آنان معطوف به رفع مشكلات و گرفتاری‌های افراد می‌شده است، كه در این زمینه، به شكل‌های گوناگون همچون نماز و دعا اقدام به رفع مشكلات و گرفتاری‌های مردم می‌نموده‌اند.
برخی از اقدامات آنان، كه شاید بیشترین اقدامات عملی شان را به خود اختصاص دهد، در جهت تأمین نیازمندی‌های فقرا و محرومان جامعه (كسانی كه قادر به تأمین مایحتاج زندگی شان نمی‌باشند) صورت می‌گرفته است. اقدامات آن‌ها در این زمینه عبارتند از:
هشدار دادن به آحاد جامعه از غفلت ورزیدن نسبت به همدیگر و ترویج روحیه مواسات در بین مردم تا آنان را به كمك نمودن به فقرا و محرومان جامعه ترغیب نمایند.
در همین زمینه، انفاق به فقرا و نیازمندان به عنوان یكی از راه‌های كمك به فقرا و محرومان در دستور كار آن‌ها قرار داشته است. انفاق به فقرا با حفظ كرامت آنان، انفاق پیش از عرض حاجت از طرف آنان، مقدّم داشتن دیگران بر خویشتن و ترویج خدمات پنهان اجتماعی با انفاق‌های مخفیانه، از مهم ترین اقدامات ایشان در این زمینه به شمار می‌آیند.
لازم به ذكر است كه آن‌ها علاوه بر تأمین نیازمندی‌های مادی فقرا و مستمندان جامعه، امنیت روانی آنان را نیز تأمین می‌نموده‌اند.
توجه به خواص و فرهیختگان جامعه و تأمین نیازمندی‌های آنان در موارد گوناگون از دیگر اقدامات عملی ائمّه اطهار: به شمار می‌آید.
