از نظر شیعه، امامت، مقام و مسؤولیت الهی است كه جعل و نصب امام تنها در اختیار خداوند است و مردم و حتی رسول خدا6 در این زمینه اختیاری ندارند. ادله عقلی و نقلی بسیاری در این زمینه مطرح شده است كه یكی از آنها آیه 55 سوره مائده است كه خداوند می‌فرماید:
إِنَّما وَلِیّكُمُ اللهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذینَ آمَنُوا الَّذینَ یقیمُونَ الصَّلاةَ وَ یؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُون.
سرپرست و ولی شما، تنها خدا است و پیامبر او و آنها كه ایمان آورده‌اند، همان‌ها كه نماز را برپا می‌دارند، و در حال ركوع، زكات می‌دهند.
گذشته از اجماع دانشمندان شیعه، در دلالت این آیه بر امامت امیر مؤمنان7، برخی از عالمان سنی بر نزول این آیه در حق امیر مؤمنان7 ادعای اجماع كرده‌اند كه در ادامه سخن آنها خواهد آمد.
استدلال شیعه، به این آیه بر مقدماتی استوار است، كه یكی از اساسی‌ترین آنها، نزول این آیه درباره امیر مؤمنان7، است كه با ادعای اجماع دانشمندان سنی، این مقدمه به راحتی اثبات می‌شود.
اهل سنت، امامت را مقام عرفی و عادی می‌دانند، كه با انتخاب و اختیار مردم تحقق پذیر است، و با همین مبنا، متون دینی و آیات قرآنی را تبیین و تفسیر نموده و مشروعیت خلافت خلفا را تحلیل كرده‌اند. بر اساس همین مبنا است كه آنها هر نص دینی را كه بر نصب و مشروعیت الهی تصریح داشته باشد، توجیه و تأویل می‌كنند؛ از جمله در باره این آیه نیز توجیهات و تأویلاتی دارند كه این نوشتار در پی پاسخ گویی به این تأویلات و شبهات است.
