برخی گفته‌اند «انّما» در آیه دلالت بر حصر ندارد، یعنی در آیه «انما ولیکم الله...» دارا بودن ولایت منحصر به خدا و رسول و... نیست.
فخر رازی می‌گوید:
کلمه «انّما» برای حصر نیست به این دلیل که قرآن می‌فرمایدِ: انَّما مَثَلُ الْحـَیاةِ الدُّنْیا... و تردیدی نیست که در قرآن مثل‌های دیگری غیر از این برای حیات دنیا هست؛ مانند این که قرآن می‌فرماید: «إِنَّمَا الْحـَیاةُ...» چه این که لهو و لعب در غیر از زندگانی دنیا وجود دارد.»
پاسخ این است که؛
اولاً: بین مَثَل حیات دنیا و خود حیات دنیا، نزد فخر رازی خلط و مشتبه گردیده است. قرآن تنها یک مَثَل با دو بیان در باره حیات دنیا زده و انحصار آن در این مثل باقی است.
ثانیا: خود فخر رازی در جای دیگر از تفسیرش كلمه «انّما» را دالّ بر حصر دانسته، وی در ذیل آیه 108 سوره انبیاء گفته است، در آیه «انما الهکم الهٌ واحد» انما برای آن است که وحدانیت منصر است به خدای تعالی.
نسفی در باره معنای «انّما» در آیه ولایت می‌نویسد:
از كلمه «انما» استفاده می‌شود كه فقط افراد نامبرده شده، ولایت دارند.
وی در این آیات، بر انحصار «انّما» تأکید می‌کند و اشکال وارد بر آن‌‌ها را پاسخ می‌دهد.
ثالثا: اگر در جایی یافت شود که «انّما» برای حصر اضافی و قیاسی به کار رفته است، به طور قطع قرینه‌ای آن را همراهی می‌کند، لکن در آیه ولایت، قرینه‌ای بر حصر اضافی وجود ندارد؛ بلکه ذکر اوصاف در آیه که این انحصار را تأکید کرده، نشان می‌دهد تنها ولایت برای کسی است که در حال رکوع به شرف اعطای زکات نایل شده و خداوند عمل او را پذیرفته است.
