قرآن می‌فرماید:

«وَلَقَدْ قَالَ لَهـُمْ هَارُونُ مِن قَبْلُ یا قَوْمِ إِنَّمَا فُتِنتُم بِهِ وَإِنَّ رَبَّكُمُ الرَّحْمَنُ فَاتَّبِعُونِی وَأَطِیعُوا أَمْرِی.»[1] 

«و در حقیقت، هارون قبلا به آنان گفته بود: ای قوم من، شما به وسیله این [گوساله‌] مورد آزمایش قرار گرفته‌اید، و پروردگار شما [خدای‌] رحمان است، پس مرا پیروی كنید و فرمان مرا پذیرا باشید.» 

این آیه، وجوب اطاعت هارون در زمان حضرت موسی و در غیاب او برای هارون را ثابت می‌كند و این وجوب پیروی از هارون منافات با وجوب پیروی حضرت موسی ندارد بلكه در طول آن است.

در رابطه با امام علی7 نیزاین چنین است یعنی تمام ولایتی كه پیامبر گرامی6 دارد برای حضرت علی7 در غیاب آن حضرت ثابت است.

در نتیجه با این حدیث تمامی مقامات حضرت هارون؛ جز مقام نبوت بالفعل، برای امیر المؤمنین7 نیز ثابت می‌شود و امیر المؤمنین؛ وزیر، خلیفه، برادر، پشتیبان و شریك در امر رسول خدا6 است اما تصرفات آن حضرت در طول تصرفات رسولا خدا بوده و با اذن آن حضرت بوده است.

[1]. سوره طه، آیه 90.