ائمّه اطهار: همواره پناهگاه مادی و معنوی مردم بوده‌اند. چه بسا افرادی در درگیری با دستگاه ظلم، از ستم جبّاران گریخته و به آنان پناه آورده‌اند و ایشان نیز آنان را در پناه خویش قرار داده‌اند. در تاریخ و سیره ائمّه هدی: موارد متعددی از پناه دادن‌ها و وساطت‌ها سراغ داریم كه برای نمونه، به یكی از آن‌ها اشاره می‌شود:

سعیدبن جبیر، از ستم زیاد بن ابیه گریخت و به سوی امام حسن مجتبی7 در مدینه آمد. امام او را در پناه خود گرفت و زیر چتر حمایتی خویش قرار داد. زیاد از این ماجرا خشمگین شد و نسبت به ساحت مقدّس امام گستاخی كرد و نامه تندی به امام نوشت. امام عین نامه زیاد را به معاویه در شام فرستاد و گله گزاری كرد. معاویه هم طی نامه‌ای زیاد را به تبعیت از امام و مقدّس دانستن پناه وی فرمان داد.[1]

[1]. در مكتب كریم اهل بیت، علی قائمی، ص 323ـ324.